Een date in de Colruyt,

Andere tijden vragen andere gewoontes. Voor wie wil daten is dat zeker ook zo.
Gedaan met op een twee drie een afspraakje regelen in een gezellige taverne of een knus restaurantje.

Nee, nu is het eerst jezelf suf piekeren tot je aan een dafalganneke toe bent, dan toch iets vinden, om de volgende dag de aangepaste maatregelen te horen op de radio die uw
noeste arbeid weer tot schroot herleiden.

Maar toch moet er een manier zijn om zeker te zijn dat je elkander eens kan ontmoeten, al is het van op anderhalve meter afstand. En daar had ik uiteindelijk dan toch best een goede oplossing voor gevonden.

Het is namelijk zo dat we er zeker van mogen zijn dat de voedingszaken open blijven, dus restte er mij alleen nog een goede regeling om mijn date een beetje vlot te laten verlopen.
Het moest een sluitend plan zijn, want wegens de relatieve drukte in die zaken moest je wel een waterdichte manier vinden om elkander te vinden.

Dus, ik spreek telefonisch af met mijn toekomstige date om onze strategie te bepalen. Ik zal postvatten bij de appelen, zij bij de peren. We nemen ook ieder een openingszinnetje; zij zal zeggen, “amaai, dat zijn toch wel mooie peren”, waarop ik dan zeg “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. Prachtig plan, succes verzekerd.

Dus... ik op het afgesproken uur naar de Colruyt, aanschuiven in de rij, eentje binnen eentje buiten, en een kwartiertje later sta ik met mijn lege kar bij de appelen. Nu moet je weten, ik had nog geen foto gezien van mijn date. Nee, ik wou eens een echte blind date, en daarbij , ze klonk zo lieflijk aan de telefoon dat ik er de rest zo al bij droomde.

Er komt daar een parmantig vrouwtje aan de peren staan, ik knik en zij knikt uitermate vriendelijk terug. Amaai, mooie peren, zegt ze, en ik doe mijn deel ook meteen, “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. “Dan neem ik daar ook een kilootje van,” zegt die lieve schat.
“Als jij even plaats maakt tenminste”. “Maar natuurlijk zeg ik, dan kijk ik wel even naar uw peren.”Ik moet zeggen, ze had echt mooie peren. Terwijl ze appels neemt zeg ik, ”dat hebben we toch mooi geregeld nietwaar?”. “Heel zeker”, zegt ze, “mijn man zal er blij mee zijn “, en ze wandelt verder, zonder nog om te kijken.

Daar sta ik dan. Het lukt me om dat spelletje nog een vijftal keer over te doen, met dezelfde uitkomst.Je mag immers maar een half uurtje binnen blijven, maar ik vertrek er niet met lege handen.

Nee, de afdelingschef geeft me twee mooie appels mee omdat ik zo goed was om een half uurtje reclame te maken voor hun fruit.

Mijn volgende plan wordt toch nog iets beter. We overleggen momenteel of we bij het brood of bij de dranken afspreken. Ooit lukt het ons. Ik droom al van haar mooie pistolekes.

Opsporing verzocht,

Nu had ik hier laatst nog verteld dat ik eindelijk iemand had gevonden, maar we zijn nog maar een paar maand verder en ik ben ze verdorie weer kwijt.

Hoe dat zo maar kan? Wel, ik heb de laatste tijd wel vaker het probleem dat als ik even iets weg leg, ik het daarna niet meer terug vind, ook al zoek ik gans het kot af. Meestal kom ik het dan weer tegen, ligt het zelfs in de weg, als ik het niet meer nodig heb, maar deze laatste vermiste vind ik nergens meer terug.
Kijk, het was nu echt maar een smalleke, hoe je ze ook weglegde, en haar grijs valt ook al niet zo op. Had ik dan toch een roodharige moeten nemen? Zo eentje die bij nacht voor vuurtoren kan spelen? Misschien is het voor mij wel de enige mogelijkheid geworden.
Ik heb naar kruimelsporen gezocht, want misschien had ze, à la Klein Duimpje, wel een zoekspoor achtergelaten. Ik kon jammer genoeg niks vinden, niet ene kruimel, maar toen bedacht ik dat ik ergens in huis een kruimeldief heb, dus de kans was groot, mocht er enig spoor gelegd zijn door “to small to be found”, dan was die dief er waarschijnlijk al lang mee weg.

Ik heb in de keuken een potje staan , speciaal voor “gevonden voorwerpen”. Je weet wel allerlei prullen die je her en der al eens vindt en waarvan je denkt, dat komt nog wel eens van pas. Ook daar stak ze niet tussen, dus een ander zal haar ook wel niet gevonden hebben en gedacht, dat mag in Banoen zijn potje.
Ik heb er nu al aan gedacht van contact op te nemen met “opsporing verzocht”, maar hoe moet ik iemand beschrijven die er met mijn beste dunschiller vandoor blijkt te zijn? Moet ik daar dan meteen ook klacht tegen indienen, aangezien ze verdween nog voor de vaat was gedaan?
Nu heb ik het geluk dat ik hier altijd zeer geloofwaardige teksten schrijf, anders zou men me nu wel eens gek durven verklaren als ik durf te opperen dat ze misschien wel opgelost is in één of andere pekel. Hela!!! Ik weet van niks.

Er lag ook nergens een afscheidsbrief, en dat zou logisch moeten zijn want ze had me beloofd van me nooit te verlaten, toch zeker niet zonder die fantastisch goede dunschiller. Misschien heeft ze niet eens de tijd gehad om zo’n brief te schrijven, dus kijk ik dezer dagen toch af en toe eens op mijn mail om te zien of er al teken van leven is geweest.

Ik ben er verdorie helemaal niet gerust in. Ik ben vroeger mijn eerste vrouw ook eens kwijtgespeeld, in ‘t shoppingcenter nog wel, en eer ik die teruggevonden had, jongens dat duurde wat. Daardoor heb ik toen een tweede hypotheek op mijn huis moeten nemen, dus je kan begrijpen dat ik deze keer echt zeer ongerust ben. Het is ook moeilijk om het uit je gedachten te zetten. Als ik nu ‘s avonds, door gebrek aan mijn supergoeie dunschiller die ietwat vierkante blokjes op mijn bord zie liggen, krijg ik amper nog een hap door de keel.
Heb ik al verteld dat ze nogal smal was? Als ze een sauspannetje op het kookvuur zette, kon je, terwijl ze er voor stond, nog de twee oren van dat panneke zien, en met geluk zelfs nog iets meer, als ze kromstond dan wel, anders ook weer niet. Als ze maar nergens is tussen geschoven en nu beklemd zit.
Nu kan je op zovele manieren iemand kwijtraken, maar deze zaak stinkt een beetje. Tja, dat heb je dan weer als ze verdwijnen voor de vaat gedaan werd. Het is tenslotte zomer en je weet hoe dat gaat. Nu hoor ik je al zeggen, doe dan zelf die vaat, opgeruimd staat netjes, maar dan moet ik je wel vertellen dat de keuken haar domein was en ze stond er op dat ik daar niet al teveel vertoefde.
Ook zou het op een gebrek aan respect voor haar kunnen overkomen, want stel nu, ja stel nu dat ze daar , wonder boven wonder, toch plots weer verschijnt en ze merkt dat ik de vaat zelf heb gedaan, wat denk je dat er dan zal gebeuren? Denk je dat ze dan meteen weer met mijn goeie dunschiller aan de slag gaat om me een heerlijk maaltje te bereiden? Nee, dan ken je haar echt niet. Daar zou trammelant van komen en de kans zou er dik inzitten dat ze meteen weer zou verdwijnen, met mijn , jeweetwel.
Er hangt hier nu enige somberte in huis, en ik heb nog het geluk dat het zoveel geregend heeft de laatste tijd, want hoe vaak heb ik nu al niet op de vraag moeten beantwoorden hoe het met me gaat sinds de spoorloze verdwijning van eerdergenoemde, en dan antwoord ik steevast dat het normaal wel prima zou gaan, maar ik kan nu eenmaal niet tegen regenweer, daar wordt ik zo intriest van. Niemand hoeft te weten dat ik mijn dunschiller zo erg mis.
Hiermee weten jullie tenminste waarom ik laatst mijn profiel een beetje heb aangepast bij “wie zoek ik”.

Nu krijg ik er de laatste dagen ook nog eens het gezeur van ene Bartholomeus bovenop, omdat die hier ook geen succes heeft, dus je begrijpt beste mensen, dat ik eigenlijk best nog wel een appeltje te schillen heb met iemand, maar ja, hoe doe je dat zonder ...jeweetwel.
Nee, het zit me niet echt mee de laatste tijd. ;-)

Wie van Antwerpen is, kent zeker deze uitdrukking.  De Sinjoren en bewoners van de rechteroever van de Schelde bestempelden de bewoners van de overkant van het water met deze liederrijke titel. Nu meer dan de helft van de inwoners van Antwerpen allochtonen zijn, denk ik dat deze uitdrukking niet meer gekend is en gebruikt wordt.  Zelf gebruik ik hem enkel als titel omdat mijn date van de “overkant van het water” is maar geenszins omdat ik vind dat de inhoud de lading dekt.  Ten eerste  ben ik helemaal niet groot gebracht met deze term want mijn grootmoeder woonde weliswaar op rechteroever maar was van geboorte uit Kruibeke; dus eigenlijk ook een boerinneke van over ’t water.  Bovendien durf ik deze titel enkel te gebruiken omdat mijn date zelf tijdens onze wandeling over deze uitspraak begon.  Verder is hij ook passend omdat onze date daadwerkelijk ook in Kruibeke plaats vond.

Na al een paar afspraakjes aan mijn kant van de Schelde, was het tijd dat ik eens de oversteek maakte.  Een prachtmiddel om dit te doen is de waterbus.  Deze vaart de ganse dag in beide richtingen over de Schelde en zet je af aan lieflijke dorpjes zoals Lillo en wonderschoon natuurgebied , de Potpolders.  Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik ondanks mijn geëvolueerde leeftijd nog nooit de waterbus had genomen.  Een rondvaart met de Flandria in de haven en een toerke met de pannenkoekenboot (lekker smullen, wat dacht ge?!) had ik al wel beleefd.  Dus nam ik de waterbus naar Kruibeke om te gaan wandelen in de Potpolders.

Eens aangekomen, zag ik in de verte mijn date al in de weer met zijn fototoestel, zijn grote passie.  We begonnen aan ons 2 uur durende wandeling door de Potpolders.  Hij wist me alles te vertellen over dit gecontroleerde overstromingsgebied : hoe je te weten komt wanneer men de sluizen “open” zet, waar vroeger nog huizen stonden, waar het stort van Kruibeke begraven ligt, hoe hij als kleine jongen hier met broers, zussen en vrienden kwam spelen, de exacte plek waar hij met zijn brommerke zwaar op zijn gezicht gevallen is.  Ondertussen kwam ik ogen te kort om al dat moois in me op te nemen.  Alle wilde bloemen staan in volle bloei en toveren dit stukje natuur om in één groot kleurentapijt.  Spookachtige kale boomsilhouetten houden hier en daar de wacht over het nieuwe, verse groen dat na elke overstroming toch weer dapper zijn hoofd terug boven water steekt.  Aan die levenskracht kunnen we allemaal een mooi voorbeeld nemen.   

De zon brandde heet op ons hoofd en met mijn geëvolueerde leeftijd is mijn haar toch precies als wat dunner geworden.  Nu ben ik nooit een volle zonneklopper.  Ik wandel liever in de schaduw maar helaas speculaas was die er in gans de Potpolders niet te bekennen.  Voor de wind op de boot had ik een zeer lichte, lange, gebroken witte sjaal meegenomen.  Halverwege de wandeling hield ik het niet meer uit en drapeerde ik de sjaal om mijn hoofd.  “Dat had je niet gedacht hé dat je vandaag met een moslima zou gaan wandelen”, zei ik al grappend.  Hij was zo lief om te zeggen dat het me nog goed stond ook.  Wat verder op de route kruisten we zijn joggende schoonzus die we vriendelijk begroetten.  Hij zal het kunnen uitleggen met wie hij daar op stap was.

Na onze wandeling zouden we gaan lunchen maar bij ons vertrekpunt was helemaal geen café of restaurant te bekennen dus stelde hij voor om met hem mee tot in Rupelmonde te rijden en daar op de dijk met zicht op de Schelde te lunchen.  Het is maar een kwartiertje rijden zei hij.  Half grappend, half menend zei ik “ Oké het is goed maar als het langer dan een kwartier duurt, begin ik u af te motten want dan wordt ik ontvoerd.”  Ja, een mens moet voorzichtig blijven hé; ook als is het niet de eerste date.

Hij grapte terug of hij meteen langs de politie moest rijden.  In Rupelmonde was het zijn beurt om me te testen en hij vroeg welke bekende persoon daar geboren was.  Slaag me dood maar ik wist dat niet.  Dus werd ik volop geplaagd met : “Allez dat leert ge in de school; de voorloper van het uitvinden van de GPS”.  Haha, de GPS is wel uitgevonden als ik al lang van school was!  Zelfs het standbeeld van de brave man dat prominent op het dorpsplein aanwezig is en dat we met de auto langs de achterzijde benaderden, herkende ik niet.  Dus kon het foei, foei gehalte nog wat de hoogte in gaan.  Ik grapte: “Als je vanavond thuis komt, kunt ge die lompe trien direct van uw datinglijst afschrappen.”

Als je een grapje verdraagt en er ook eentje durft te maken, dan loopt het al soepel volgens mij; dus daar is niks mis mee.  Weten jullie wie er in Rupelmonde geboren is?  Natuurlijk heb ik achteraf dezelfde vraag aan mijn zoon en vriendinnen gesteld en ook zij bleven het antwoord schuldig.  Volgens mij leren ze dat alleen aan de overkant van het water.  Voor de nieuwsgierigen en tevens onwetenden onder de lezers zeg ik enkel dat die GPS wat ver gezocht was en dat ze het maar zelf eens moeten goochelen.  Maar als je de uitkomst ziet, begrijp ik wel de fierheid van de streekbewoners

Na de lunch, die hij zeer galant trakteerde, zette hij me terug af aan de tram op Linkeroever vanwaar ik rechtstreek naar huis kon sporen.  Het was een hele fijne dag waarvoor ik ook langs deze weg “mijn goede vriend van over ’t water” nog een heel hartelijk wil bedanken!