Pap, een eenzame man van zesentachtig en sinds z’n zesenvijftigste gescheiden, woonde in een oud huis ergens in het midden van de stad. Niemand keek naar hem om en iedere dag zat hij achter het vensterraam te turen naar mensen die heen en weer voorbij zijn huis liepen. Iedereen was zo druk dat niemand Pap opmerkte.

En zo zat Pap al tientallen jaren eenzaam achter zijn vensterraam zonder ooit maar eens bezoek te krijgen. Ook contact met de buren had hij niet omdat hij het allemaal maar niets vond. Hij zonderde zich liever af en hoefde geen mensen. Een nieuwe relatie heeft hij nooit zien zitten en echt gelukkig was hij niet meer.

Op een zondag zat Pap naar buiten te turen tot plots de bel ging. Heel langzaam begaf hij zich naar de voordeur waar een ventje stond, van een jaar of tien, met in zijn handen wel vijftig enveloppen. Pap opende de deur en keek met een norse blik neer op het ventje. Het ventje keek omhoog en glimlachte naar Pap. “Meneer, wij hebben een tombola en zou je willen vragen of je misschien een lootje wilt kopen?” vroeg het ventje. “Hmmm, een tombola? Hoeveel kost het en wat kan ik ermee winnen?” vroeg Pap nors. “Het kost twee euro voor een lootje en de hoofdprijs is een geheim” zei het ventje met een schattige blik in de ogen.
Pap kon niet weerstaan aan het lieve snuitje van het ventje en zei:” Hmm, geef ze maar allemaal”.

Drie weken later stak een brief in de brievenbus dat Pap gewonnen had en de prijs zat bij ingesloten. In de brief stond: “Beste meneer Pap, u hebt de hoofdprijs gewonnen. In de enveloppe vindt u een toverstokje waarmee u eenmaal kan toveren. U hebt maar één kans en daarna werkt het toverstokje niet meer”.

Pap moest eens heel goed nadenken vooraleer het toverstokje te gebruiken. Wat zou hij het liefste willen? Na lang nadenken wist hij wat hij wou.
Hij wou toveren dat hij dertig jaar jonger zou zijn met het voornemen om niet meer eenzaam oud te worden.

Hij sloot de ogen, zwaaide met het stokje en plop, daar stond hij dan, dertig jaar jonger.

Pap kwam in een hele andere wereld terecht en ontdekte een datingsite waar hij zich onmiddellijk op inschreef. Het was een feest, zoveel keuze uit allerlei vrouwen. Toen kwam hij in contact met Rika. Een lieve vrouw waarvan hij dacht dat hij ze eerder al eens gezien had maar Pap kon zich niet meer herinneren waarvan hij haar zou kennen. Rika was meteen gecharmeerd door Pap. Ze spraken af om ergens lekker te gaan eten. In het restaurant klikte het meteen. Ze praatten volop over vroeger en er werd veel gelachen. Ze zegden dikwijls hetzelfde op dezelfde moment wat op de lachspieren begon te werken. Zo bestelden ze ook hetzelfde gerecht. Gevulde pap-rika vonden ze beiden heel lekker.
Pap bleef zich maar afvragen waarvan hij Rika zou kennen. Tot Rika over haar vader begon te vertellen, die eigenlijk de beste vriend was van Pap toen hij dertig jaar ouder was. Het was de dochter van zijn beste vriend. Vroeger bracht hij haar regelmatig naar school omdat haar ouders een bakkerij hadden en er zelf de tijd niet voor hadden. Toen Pap het hele verhaal deed moesten ze er beide heel hard om lachen. Later zijn ze dan getrouwd en voelen zich heel erg verbonden met elkaar.

Dertig jaar later, Pap is weer zesentachtig. Hij zit niet meer eenzaam achter de vensterbank. Pap en Rika zijn nog steeds gelukkig getrouwd en genieten nog altijd als ze denken aan dertig jaar geleden.

Het toverstokje werk niet meer maar Pap heeft het al die jaren bewaard. Laatst kwam ik hem tegen en deed hij z’n verhaal. “Wat zou jij toveren over dertig jaar?” vroeg hij me. Ik antwoordde : “ Ik zorg vandaag dat ik later geen toverstokje nodig heb, want weet je Pap, toverstokjes bestaan niet.” Hij knipoogde en zag dat ik z’n verzonnen verhaal begrepen had.

Wat doe je, als je de grachten ziet,

volgegroeid met waterlelies,

lissen en rietstengels,terwijl op het pad naast

motorgehuil raast,

kwetterende mensen verhalen vertellen?

Zou je dan in gedachten 

het gras niet zoenen,

met je voeten gans bloot

de zachtheid opzoeken van de plantsoenen?

Je adem inhouden in de buurt van ritselend boomgebladerte,

om bij te komen van het teveel der mensen dat je benaderde?

La vie en rose,

Gezien mijn interesse in wat de vrouw steeds weer naar een man drijft, ondanks vaak slechte ervaringen, heb ik de laatste tijd enkele”virtuele”, dus smetvrije interviews gehad met enkele vrouwen uit de hogere klasse, en natuurlijk ook met een gewone werkmansvrouw, al weet ik niet of
eerstgenoemden het ten volle zullen appreciëren, dat hun woorden hier te samen met die van het gewone volk verkondigd worden. Mais, ça ne me dérangera pas. (mijn beste Frans, schoon he ;-) )

Mijn eerste gesprek is met een dame, die, naar eigen zeggen afkomstig is van oude adel. Dat oude merk ik meteen, maar dat adellijke zit beter verscholen, veel beter. Ik ga haar hier de fictieve naam, mevrouw Emmer geven, want emmeren kon ze wel. Het was ook een beetje moeilijk om haar volledige adellijke naam hier te vermelden want daarmee was een A-viertje al bijna gevuld, en mijn blogje klaar, zonder veel verhaal. Mevrouw Emmer is al enkele weken weduwe en het alleen zijn begint haar nu toch wel echt zwaar te wegen. Maar...laat ons aan het interview beginnen.

“Mevrouw Emmer, kan je me even in het kort vertellen hoe uw man was, wat hij voor u betekende?” “Kijk, mijnheer, wij mensen uit de betere kringen houden er gewoonlijk aan om niets naar buiten te brengen. Het volk hoeft niet te weten hoe wij leven, want er is al afgunst genoeg op de wereld, maar voor u , mijnheer banoen, wil ik graag een uitzondering maken omdat dit gesprek misschien ook wel kan leiden naar een nieuwe man , en een nieuw leven voor mij(snik).
“Mijn man zaliger was er niet vaak voor mij, we zijn daardoor wel wat vervreemd geraakt en ik heb dan ook niet geweend op zijn begrafenis. Wel ja, wel eventjes, maar dat was niet om hem. Ik had gewoon honger. Het was nl. altijd zo dat mijn man zaliger me elke ochtend ontbijt op bed bracht, en dat was één van de weinige momenten dat ik hem gedurende de dag zag, buiten de lunch en het avonddiner. De eerste dagen na zijn dood heb ik geen hap door de keel gekregen. Niet omdat het me niet smaakte, maar gewoon omdat er niemand mij wat bracht. Mijn man kon goed koken, dat had mijn moeder zaliger hem al geleerd voor we trouwden. Ook wassen, strijken, kuisen en hovenieren deed hij als de beste, ook weer dankzij moeder. Ik heb er altijd op toegezien dat hij het allemaal met liefde deed, en kijk, als zo'n man je dan ontvalt, dan ben je verdrietig, heel verdrietig, ook al ben je van adel, want het overvalt je en maakt je bang. Wie gaat er voor mijn eten zorgen, wie wast en strijkt mijn garderobe?
Zoveel zorgen ineens mijnheer banoen, je begrijpt, dat is haast niet te vatten voor een dame als ik, en daarom wil ik heel graag weer een liefhebbende man, maar wel met de zelfde vaardigheden dan mijn Hendricus.”
Schrijnend verhaal, beste lezers, en ik mag hier nog mededelen dat ik gelukkig met een propere zakdoek (een virtuele) van huis was gegaan, zodat ze toch nog iets had om haar neus te snuiten bij zoveel verdriet.
Als er hier eventueel, en ik zeg eventueel, het is geen rekrutering maar gewoon een even polsen, nog ergens een naïeve man is die aan haar wensen kan voldoen, dan mag je me dat gerust laten weten, liefst wel zo vlug mogelijk want mevrouw Emmer is wel heel erg aan het vermageren, ze is al zeker een emmertje water aan gewicht verloren. U kan haar uw talenten tonen tijdens een stageperiode van zeven dagen, waarbij u weliswaar niet vergoed wordt , maar het is wel een buitenkans om ook eens in adellijke kring te vertoeven. Zeg nu zelf, aanlokkelijk toch?
Tot zo ver het eerste relaas.

Mijn tweede gesprek, en ik dacht, laat me nu maar eens een volkse vrouw nemen die al enkele relaties heeft gehad en aldus weet waar de klepel hangt, hoe het klokkenspel klinkt en hoe je leert samen te leven met een heel gewone vent, je weet wel, van het type dat zijne sjoe op tijd ne keer goed laat zien wie er eigenlijk den baas is in huis. Ik heb gekozen voor Marina ( fictief! ), een vrouw uit één stuk, (op 't eerste zicht toch) met alles er op en er aan wat een man maar wil. Handen om te werken, voeten om naar de winkel te gaan, een mond om te zwijgen, oren om te luisteren (lees, gehoorzamen) je kent het wel. Nee? Ken je 't niet? Gelukkig maar. Nu zit er bij een voorstelling normaal ergens in de zaal een vrouw fel ja te knikken om te beamen dat ze er alles van kent, en die laat ik me dan helpen, maar hier moet ik het volledig op eigen kracht doen, met gratis overuren en nog onderbetaald ook, als ik zie wat Humo kwijt wil aan een kolommetje. U merkt wel beste lezer, het verdriet van mevrouw emmer heeft me nog niet losgelaten, maar, laat ons bij het onderwerp blijven.
Ik bel aan bij Marina(weer virtueel, wat toch wel makkelijk is, eens je het gewend bent) en nog geen tien seconden later gaat de voordeur al open. Dag Meniër, veur wa ist? Ha , veur de intervjoe he Martine, antwoord ik beleefd. O joa, da zennekik al vergete se, mor kom binne. Voor de lezers van adellijke afstamming heb ik het relaas vanaf hier maar vertaald naar het ABN, zodat die ook mee kunnen. Et pour le Wallons la même chose.
Vertel eens mijnheer banoen, wat had je graag willen weten? Wel Martine, ik hoor regelmatig vertellen dat vrouwen, hoewel ze heel verstandige wezens zijn, er toch altijd weer in slagen om op de verkeerde man te vallen, en volgens onze eerdere briefwisseling heb jij daar meer dan voldoende ervaring mee. Als je dat maar weet banoentje. Kijk eens, u lijkt me wel een lieve man, heb je soms iemand? Nee Martine, momenteel niet... en dat antwoord is al genoeg om Martine een meter naar me toe te laten schuiven. Wel, lekker stuk, ik zal je eens wat vertellen, maar dat blijft wel onder ons hé. Natuurlijk blijft dat onder ons, zeg ik, er niet bijvertellend met hoeveel ons eigenlijk is. Jullie, de lezers horen toch ook bij ons, of niet? Toen ik zestien jaar was leerde ik Johnnie kennen, die was achtendertig en was zo slim dat ik er direct voor gevallen ben. 't spijtige is dat ik , eens gevallen, te lang ben blijven liggen en even later waren we met drie. Nu was Johnnie een heel goede vader, die zijn zoon zoveel goede raad gaf dat die op zijn twaalf al niet meer naar school hoefde, zo slim was die toen al. Op zijn achttien mocht hij in de gevangenis gaan werken, volledig intern wel, en volgens Johnnie zou hij daar wel een paar stielen bij leren. Mijn ventje was wel heel verdrietig toen ons zoontje niet meer naar huis kwam wegens te druk op 't werk, en is toen opnieuw aan de drank geraakt, en dat nadat hij al bijna een halve dag droog stond. Soms mocht ik zelfs meegaan naar die gezellige pup en hela, daar kwam schoon volk man. Daar leerde ik Gerard (fictief !)kennen. Mannekes, dat was den beste vrijer die ik ooit heb gekend. Ook een heel lieve want voor elke keer dat hij met zijn vrouw vree, deed hij dat met mij twee keer. Ik lag bij hem in de bovenste schuif joenkske, maar ook wel in zijn bed natuurlijk. (Ja, in een schuifke doe je niet veel ).

Mannekes, dat is hier aan 't uitlopen he seg. Ik vraag me al af hoe lang een blog wel mag zijn. Hopelijk een stuk langer dan mijn profiel, want dat kreeg ik nog niet eens half af. Anders was ik hier al lang weg geraakt, zeker weten.

Maar, terug naar Martine. Zeg eens banoentje schat, (hela) wat denk je als je zo naar mij kijkt, en ze staat op en draait twee keer rond. Wel, ik zou denken dat de zomer dit jaar vroeg is begonnen Martientje. Ja, het is er geen die het vlug koud heeft, dat zie je zo. Wel, zo was ik ook gekleed, de laatste keer dat ik Gerard heb gezien. Johnnie betrapte ons en nu zijn ze beiden op bezoek bij mijn zoontje. Nu zit ik hier, eenzaam en verlaten en ik zou zo graag weer een goeie , verstandige man als Johnnie vinden, want alleen is maar alleen he, mijn lekker bananeke. Ja Martine, dat moet moeilijk zijn, en als ik er iets aan kon doen, onmiddellijk , maar ik ben bijlange niet zo slim als de Johnnie. Ik zou mijne zoon nooit binnen krijgen in de gevangenis. Ja zegt ze nog, zo verstandig ben je misschien wel niet, maar je bent wel een heel knap stuk. Tja, daar heeft ze wel ergens gelijk in.( in een blog mag dat)
Wel Martine, het was me heel aangenaam om even met jou te mogen praten en ik denk dat je niet zo heel lang alleen gaat zijn want ik ga op vijftig plus wat vertellen over jou, en ik ben er honderd procent zeker van dat er genoeg kandidaten zijn , verstandige kandidaten, die jou wel eens willen ontmoeten. Zo verlaat ik Martine, buiten de lippenstift afvegend , en ja beste lezers, vooral aan de mannen dan, help eens iemand uit de nood he. Ik weet heel zeker dat er hier zijn die haar willen helpen. Het is een goeike hoor, maar ze kan zo slecht van een man afblijven . Niet te doen.
Succes gewenst aan de rapste die het haalt.