Busje komt zo ...

Ik heb tijd nodig om weer bij te komen. Het was een ‘zware’ vakantie in de bergen. Slapen in een tent en ontdekken dat de volgende ochtend je luchtbed bijna leeg is. De wandelkilometers die je maakt gaan niet meer zo vanzelf, zeker als er ook hoogtemeters te overbruggen zijn. Op alle vlakken merk je dat de leeftijd toch parten gaat spelen. Mijn jongens dachten dat hun vader nog dezelfde was als die van 20 jaar geleden. Toen de vijftig gepasseerd, kon je nog ‘alles’ aan. Het was ook de periode net na mijn eerste huwelijk en na een paar jaar het sterke verlangen naar een nieuwe partner met nieuwe mogelijkheden.
De eerste relatie begonnen in onze jeugdjaren, was goed voor zes kinderen over een periode van 16 jaar. Mijn oudste dochter overleed op de leeftijd van 6 jaar. We wisten wat we wilden en trokken samen aan dezelfde kar. Dan ben je in staat om bergen en dalen met gezamenlijke inspanning door te gaan. Na nog eens zestien jaar waren, op de jongste na, onze kinderen de deur uitgevlogen. Meestal woonden ze in een studentenstad op kot en kwamen ze soms in het weekend naar het oude nest om daar de was te doen.
Achteraf ontdek je dat je je in die periode met kinderen uitwonend, gewoon te weinig tijd aan elkaar hebt besteed. We deden van alles, maar eigenlijk groeiden we uit elkaar.
Uiteindelijk kozen we voor het afscheid van elkaar, wat voor mij ook betekende, een ander huis, ander werk en het gevolg was terug van 25 jaar Vlaanderen, opnieuw naar Nederland.
Een nieuwe fase en met een tussen poze van vijf jaar een nieuwe relatie. Ik heb er al over geschreven.
Ik was als herboren, kon alles weer aan en zag dat je met elkaars talenten samen meer bent dan de som van één plus één. Dat is deels ook waar gebleken, maar het leven is niet te voorspellen. Ooit kwam ik als stagiaire wel eens in het Antony van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam. Het leed maakte nogal indruk op me en ik nam me voor daar het liefst zo weinig mogelijk binnen te komen.
De afgelopen jaren echter, zijn we er zo vaak geweest, soms wekelijks, en ik was blij dat het kon. We maakten van onze reizen een ‘gezellig’ uitstapje. En toen de artsen afscheid van ons namen voelde ik het als een weigering om nog meer te proberen. Ze hadden gelijk want drie weken later was het definitieve einde.

Afgelopen week dan samen met de mannen bij de Mont Blanc. Twee jongens hadden een paar jaar geleden al de Tour de Mont Blanc gelopen en wilden daar delen van laten zien aan hun vader. Naast de veranderingen in het landschap, vooral door klimaatverandering, was ook ik niet meer wat ik vroeger geweest ben. Die rustdagen had ik echt nodig.

Ik moest denken aan 50plusMatch, waarin behoorlijk wat ‘kwaliteitseisen’ worden gevraagd aan elkaar door de deelnemers. Een nieuwe periode ligt voor ons. We hebben in het leven al een paar etappes achter de rug en de bergen lijken best hoog. Gaat het ons lukken om met elkaar de komende vijf, tien of vijftien jaar op te trekken? Zijn we met twee sterker dan één plus één?
In de bergen gebruik je het best stokken om verder te komen, is dat bij ons ook toegestaan?

vriendelijke groet, Vince

Of ik mee wil naar de bergen om nog een keer met elkaar, zoals vroeger als jongens eropuit gaan. Misschien wel de laatste keer. Niet te hopen, maar wel een beetje realistisch om verschillende redenen ;)

Het was m’n jongste zoon, hij wordt alweer 40. Geen vaste relatie want z’n vrije tijd zit vol met spannende activiteiten. In de bergen is hij in zijn element. Het begon met wandelen, daarna klimmen en daarna weer van bergen afspringen. Met een klein valscherm, ze zweven dan op de thermiek en kunnen behoorlijke afstanden afleggen.
Samen met zijn oudere broer zijn ze er vaak op uitgetrokken, meestal de Alpen of Pyreneeën, maar ook de Himalaya. Ik ben zes jaar terug voor een eenvoudige tocht meegegaan. Zij noemden het wandelen, maar ik vond het behoorlijk zwaar om een top(je) te bereiken. Een andere keer zijn we met een busje en crossfietsen naar een hoge bergpas gereden. We mochten dan kilometers naar beneden rijden in wild terrein, op kleine bergpaadjes en soms de gewone weg. Dat ging vaak behoorlijk snel. Ik ben toen twee keer over de kop gegaan (wel een helm op pa!) In het prikkeldraad blijven hangen en naast rood zag ik ook bont en blauw.
Je begrijpt dat ik daar meteen aan dacht toen ik de vraag kreeg voor de volgende week. Maar gelukkig bleek het plan iets anders. Het is in de buurt van Chamonix op een camping die al behoorlijk hoog ligt. We slaan daar onze tenten op als basiskamp en er gaan drie kleinzonen mee variërend van 8 tot 17 jaar. Iedere dag een activiteit en dan weer terug naar het kamp. Opa kan ook één of meer rustdagen nemen in zijn hangmat. :)

Ik hoef geen oppas opa te zijn maar gewoon aanwezig, vooral omdat ze zulke goede herinneringen van vroeger hebben, toen we met onze vijf kinderen op vakantie gingen. Later was het moeilijker om met z’n allen op vakantie te gaan, maar dan hadden we de familieweekenden in de Ardennen. Het liep een beetje achteruit, ook al door onze echtelijke perikelen en uiteindelijk de scheiding. Gelukkig hadden alle kinderen op de jongste na (nu 34) hun nieuwe stek.

Tot mijn tweede vrouw haar intrede deed. Zij en ik in Nederland en mijn kinderen in België, maar we hoorden toch bij elkaar. Hoe leer je al die kinderen op afstand nu kennen? Het was eenvoudig, weer oppakken waar we altijd veel plezier aan beleefden. Weekenden in de Ardennen, met iedereen erbij. Mijn tweede vrouw Loes vond dat de moeder van mijn kinderen er gewoon bij moest zijn. Loes was toch niet de oorzaak van onze scheiding? Haar motto voor mij: Als je goed met de moeder omgaat, dan krijg je ook de kinderen mee.
En zo droegen de weekenden in de Ardennen bij tot een heel goede verstandhouding binnen ons gezin. Loes werd door iedereen in de armen gesloten en we waren nog jarenlang gelukkig.

Ik hoef de komende week niet persé een top van een berg te bereiken. Ik kan het ook heel goed beneden in het dal uithouden met een boekje en een biertje in mijn hangmat ;)

Iedereen prettige vakantietijd toegewenst.

P.S. De Tour is begonnen en waar rijden ze de in de tijd van mijn vakantie? Ook in de Alpen! Is dat ook de rede dat we naar daar gaan? De jongens mogen beslissen en pa zal volgen. :)

Sinds een aantal weken ben ik ook op 50plusmatch.be aanwezig. Het is even concentreren bij het invullen van de gegevens. Naast de 'harde' feiten van het ouder worden, zijn er je eigenschappen en beschrijvingen van je persoonlijkheid, die zeker tot nadenken stemmen en dwingen tot zelfonderzoek.
Ik ben niet echt gewend om mezelf te beoordelen en te beschrijven, laat staan dat je kunt uitleggen waar de verlangde partner aan moet voldoen. Je schrijft een lijstje met idealen, maar is dat ook echt realistisch?
Ik lees natuurlijk alleen de teksten van de vrouwen en leer er best veel van waar ikzelf nog moet schaven en aanpassen. Ik wil als man ook best weten wat andere mannen te vertellen hebben, maar dat schijnt niet gebruikelijk te zijn. Vervolgens opperde ik het idee om ook mee te doen aan de blogs, want dan ben je leesbaar door zowel vrouwen als mannen. Door jullie reactie kom ik ook een beetje te weten wie jullie zijn. Sta ik alleen met mijn visie en gevoelens over het leven of denken meer mensen zo? Een soort praatcafé. Ik heb ook behoefte om even iets meer te lezen en vertellen dan een paar steekwoorden in mijn profiel.

Een mooie ervaring die ik eerder via deze site meemaakte: 14 jaar geleden heb ik mijn vrouw leren kennen op de Nederlandse site van 55plusMatch. Ik was alleen verhuisd van Vlaanderen naar Nederland.

Ja, ik herinner me het nog goed. Toen had ik in één week tijd, het was een proefabonnement, mijn nieuwe lief gevonden. Ik was toen 58 jaar en vulde de leeftijds keuze in voor de ideale vrouw tussen 48 en 58 jaar. De week was bijna voorbij en ik had twee ontmoetingen achter de rug. Mijn gevoel zei dat daar geen klik mee was.

Ik probeerde dan toch maar de leeftijd omhoog te zetten van 58 naar 60 jaar. Het weekend was nog te gaan, opeens reageerde de computer. Daar verscheen de vrouw waar ik de jaren daarop lief en leed mee deelde. Het kan zomaar gebeuren. Op zo'n moment besef je nog niet dat je met haar het leven zult delen. Als ik voor iemand kies dan is het wat mij betreft voor altijd. De week er op volgde een wandeling aan het strand samen met Bram, haar hond. Ik werd meteen door hem geaccepteerd met een lik in mijn gezicht. Vanwege de wind haakte ze haar arm in de mijne. Heen liepen we tegen wind door de duinen maar terug hadden we vleugels over het strand. Een heerlijk leven met elkaar.

Dat hebben we bijna 15 jaar volgehouden tot haar as vier maanden geleden met de wind is weggevlogen.