Terug op het vlakke land

Ik heb vandaag weer zo’n bui als zo’n 20 jaar geleden. De keuze ligt aan mij. Ik was op mezelf komen te staan, na 30 jaar huwelijk. Mijn kinderen allemaal de deur uit en toen kwam de midlifecrisis? Ik merkte dat ik die dertig jaar vooral met het werk en mijn idealen bezig was geweest. Ook de opvoeding van vijf kinderen houdt je bij de les. Man en vrouw proberen een team te zijn om alles op de rails te houden. Wat ik en wij dan na al die jaren vergeten waren om juist in elkaar te investeren. De vriendschap en liefdesband te versterken. We hadden elkaar verwaarloosd ondanks onze goede bedoelingen. Nooit zware meningsverschillen gehad en al helemaal geen handgemeen. Voor mij was mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen onaantastbaar. Jammergenoeg raakten we elkaar ook niet meer aan met liefkozingen. Het was gewoon over.

Toen ik vertrok was ik op zoek naar een ander huis, ander werk, wat ik sneller kon vinden in mijn geboorteland. Wat me toen heel erg aantrok was een kampeerbus. Ik woonde tijdelijk bij vrienden en later in een tijdelijke woning, totdat die gesloopt werd. Voor de afwisseling bracht ik mijn vrije dagen, weekenden en soms een week lang door in mijn kampeerwagen. Ik voelde me best vrij en je zag onderweg nog eens wat.

Vijf jaar later kwam ik Loes tegen. Het was meteen een schot in de roos. Ik zou mijn kampeerbusje gedag zeggen, want zij zou daar waarschijnlijk niet mee op stap willen gaan. Het tegendeel was waar, Loes vond het heerlijk om er mee op vakantie te gaan. Uiteindelijk was het karretje zo oud, dat we hem in Frankrijk lieten staan op onze liefste camping en hem nog een paar jaar daar gebruikt hebben als keuken en slaapplaats voor onze Bram, de Friese Stabijna. Het afscheid was bij een autosloperij in Frankrijk, maar daarvoor heb ik hem eerst nog moeten invoeren. Jammer.

In deze periode heb ik weer zo’n bui, ik zoek op Marktplaats voor een redelijk te betalen camper. Wat zijn de jongere modellen duur zeg. Ik heb wel besloten er een paar te bezichtigen hier in de buurt. Als het interessant lijkt probeer ik er een deel van het jaar mee rond te toeren. Ik heb wel wat adressen in België, Frankrijk, Portugal en zelfs in Spanje. Ik geniet best van mijn vrijheid. Of is de brandstof nu te duur geworden en moet ik overal langer blijven staan? Misschien een jaartje wachten.

Of ik mee wil naar de bergen om nog een keer met elkaar, zoals vroeger als jongens eropuit gaan. Misschien wel de laatste keer. Niet te hopen, maar wel een beetje realistisch om verschillende redenen ;)

Het was m’n jongste zoon, hij wordt alweer 40. Geen vaste relatie want z’n vrije tijd zit vol met spannende activiteiten. In de bergen is hij in zijn element. Het begon met wandelen, daarna klimmen en daarna weer van bergen afspringen. Met een klein valscherm, ze zweven dan op de thermiek en kunnen behoorlijke afstanden afleggen.
Samen met zijn oudere broer zijn ze er vaak op uitgetrokken, meestal de Alpen of Pyreneeën, maar ook de Himalaya. Ik ben zes jaar terug voor een eenvoudige tocht meegegaan. Zij noemden het wandelen, maar ik vond het behoorlijk zwaar om een top(je) te bereiken. Een andere keer zijn we met een busje en crossfietsen naar een hoge bergpas gereden. We mochten dan kilometers naar beneden rijden in wild terrein, op kleine bergpaadjes en soms de gewone weg. Dat ging vaak behoorlijk snel. Ik ben toen twee keer over de kop gegaan (wel een helm op pa!) In het prikkeldraad blijven hangen en naast rood zag ik ook bont en blauw.
Je begrijpt dat ik daar meteen aan dacht toen ik de vraag kreeg voor de volgende week. Maar gelukkig bleek het plan iets anders. Het is in de buurt van Chamonix op een camping die al behoorlijk hoog ligt. We slaan daar onze tenten op als basiskamp en er gaan drie kleinzonen mee variërend van 8 tot 17 jaar. Iedere dag een activiteit en dan weer terug naar het kamp. Opa kan ook één of meer rustdagen nemen in zijn hangmat. :)

Ik hoef geen oppas opa te zijn maar gewoon aanwezig, vooral omdat ze zulke goede herinneringen van vroeger hebben, toen we met onze vijf kinderen op vakantie gingen. Later was het moeilijker om met z’n allen op vakantie te gaan, maar dan hadden we de familieweekenden in de Ardennen. Het liep een beetje achteruit, ook al door onze echtelijke perikelen en uiteindelijk de scheiding. Gelukkig hadden alle kinderen op de jongste na (nu 34) hun nieuwe stek.

Tot mijn tweede vrouw haar intrede deed. Zij en ik in Nederland en mijn kinderen in België, maar we hoorden toch bij elkaar. Hoe leer je al die kinderen op afstand nu kennen? Het was eenvoudig, weer oppakken waar we altijd veel plezier aan beleefden. Weekenden in de Ardennen, met iedereen erbij. Mijn tweede vrouw Loes vond dat de moeder van mijn kinderen er gewoon bij moest zijn. Loes was toch niet de oorzaak van onze scheiding? Haar motto voor mij: Als je goed met de moeder omgaat, dan krijg je ook de kinderen mee.
En zo droegen de weekenden in de Ardennen bij tot een heel goede verstandhouding binnen ons gezin. Loes werd door iedereen in de armen gesloten en we waren nog jarenlang gelukkig.

Ik hoef de komende week niet persé een top van een berg te bereiken. Ik kan het ook heel goed beneden in het dal uithouden met een boekje en een biertje in mijn hangmat ;)

Iedereen prettige vakantietijd toegewenst.

P.S. De Tour is begonnen en waar rijden ze de in de tijd van mijn vakantie? Ook in de Alpen! Is dat ook de rede dat we naar daar gaan? De jongens mogen beslissen en pa zal volgen. :)

Sinds een aantal weken ben ik ook op 50plusmatch.be aanwezig. Het is even concentreren bij het invullen van de gegevens. Naast de 'harde' feiten van het ouder worden, zijn er je eigenschappen en beschrijvingen van je persoonlijkheid, die zeker tot nadenken stemmen en dwingen tot zelfonderzoek.
Ik ben niet echt gewend om mezelf te beoordelen en te beschrijven, laat staan dat je kunt uitleggen waar de verlangde partner aan moet voldoen. Je schrijft een lijstje met idealen, maar is dat ook echt realistisch?
Ik lees natuurlijk alleen de teksten van de vrouwen en leer er best veel van waar ikzelf nog moet schaven en aanpassen. Ik wil als man ook best weten wat andere mannen te vertellen hebben, maar dat schijnt niet gebruikelijk te zijn. Vervolgens opperde ik het idee om ook mee te doen aan de blogs, want dan ben je leesbaar door zowel vrouwen als mannen. Door jullie reactie kom ik ook een beetje te weten wie jullie zijn. Sta ik alleen met mijn visie en gevoelens over het leven of denken meer mensen zo? Een soort praatcafé. Ik heb ook behoefte om even iets meer te lezen en vertellen dan een paar steekwoorden in mijn profiel.

Een mooie ervaring die ik eerder via deze site meemaakte: 14 jaar geleden heb ik mijn vrouw leren kennen op de Nederlandse site van 55plusMatch. Ik was alleen verhuisd van Vlaanderen naar Nederland.

Ja, ik herinner me het nog goed. Toen had ik in één week tijd, het was een proefabonnement, mijn nieuwe lief gevonden. Ik was toen 58 jaar en vulde de leeftijds keuze in voor de ideale vrouw tussen 48 en 58 jaar. De week was bijna voorbij en ik had twee ontmoetingen achter de rug. Mijn gevoel zei dat daar geen klik mee was.

Ik probeerde dan toch maar de leeftijd omhoog te zetten van 58 naar 60 jaar. Het weekend was nog te gaan, opeens reageerde de computer. Daar verscheen de vrouw waar ik de jaren daarop lief en leed mee deelde. Het kan zomaar gebeuren. Op zo'n moment besef je nog niet dat je met haar het leven zult delen. Als ik voor iemand kies dan is het wat mij betreft voor altijd. De week er op volgde een wandeling aan het strand samen met Bram, haar hond. Ik werd meteen door hem geaccepteerd met een lik in mijn gezicht. Vanwege de wind haakte ze haar arm in de mijne. Heen liepen we tegen wind door de duinen maar terug hadden we vleugels over het strand. Een heerlijk leven met elkaar.

Dat hebben we bijna 15 jaar volgehouden tot haar as vier maanden geleden met de wind is weggevlogen.