Terug op het vlakke land
zaterdag 16 juli 2022
Ik heb tijd nodig om weer bij te komen. Het was een ‘zware’ vakantie in de bergen. Slapen in een tent en ontdekken dat de volgende ochtend je luchtbed bijna leeg is. De wandelkilometers die je maakt gaan niet meer zo vanzelf, zeker als er ook hoogtemeters te overbruggen zijn. Op alle vlakken merk je dat de leeftijd toch parten gaat spelen. Mijn jongens dachten dat hun vader nog dezelfde was als die van 20 jaar geleden. Toen de vijftig gepasseerd, kon je nog ‘alles’ aan. Het was ook de periode net na mijn eerste huwelijk en na een paar jaar het sterke verlangen naar een nieuwe partner met nieuwe mogelijkheden.
De eerste relatie begonnen in onze jeugdjaren, was goed voor zes kinderen over een periode van 16 jaar. Mijn oudste dochter overleed op de leeftijd van 6 jaar. We wisten wat we wilden en trokken samen aan dezelfde kar. Dan ben je in staat om bergen en dalen met gezamenlijke inspanning door te gaan. Na nog eens zestien jaar waren, op de jongste na, onze kinderen de deur uitgevlogen. Meestal woonden ze in een studentenstad op kot en kwamen ze soms in het weekend naar het oude nest om daar de was te doen.
Achteraf ontdek je dat je je in die periode met kinderen uitwonend, gewoon te weinig tijd aan elkaar hebt besteed. We deden van alles, maar eigenlijk groeiden we uit elkaar.
Uiteindelijk kozen we voor het afscheid van elkaar, wat voor mij ook betekende, een ander huis, ander werk en het gevolg was terug van 25 jaar Vlaanderen, opnieuw naar Nederland.
Een nieuwe fase en met een tussen poze van vijf jaar een nieuwe relatie. Ik heb er al over geschreven.
Ik was als herboren, kon alles weer aan en zag dat je met elkaars talenten samen meer bent dan de som van één plus één. Dat is deels ook waar gebleken, maar het leven is niet te voorspellen. Ooit kwam ik als stagiaire wel eens in het Antony van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam. Het leed maakte nogal indruk op me en ik nam me voor daar het liefst zo weinig mogelijk binnen te komen.
De afgelopen jaren echter, zijn we er zo vaak geweest, soms wekelijks, en ik was blij dat het kon. We maakten van onze reizen een ‘gezellig’ uitstapje. En toen de artsen afscheid van ons namen voelde ik het als een weigering om nog meer te proberen. Ze hadden gelijk want drie weken later was het definitieve einde.
Afgelopen week dan samen met de mannen bij de Mont Blanc. Twee jongens hadden een paar jaar geleden al de Tour de Mont Blanc gelopen en wilden daar delen van laten zien aan hun vader. Naast de veranderingen in het landschap, vooral door klimaatverandering, was ook ik niet meer wat ik vroeger geweest ben. Die rustdagen had ik echt nodig.
Ik moest denken aan 50plusMatch, waarin behoorlijk wat ‘kwaliteitseisen’ worden gevraagd aan elkaar door de deelnemers. Een nieuwe periode ligt voor ons. We hebben in het leven al een paar etappes achter de rug en de bergen lijken best hoog. Gaat het ons lukken om met elkaar de komende vijf, tien of vijftien jaar op te trekken? Zijn we met twee sterker dan één plus één?
In de bergen gebruik je het best stokken om verder te komen, is dat bij ons ook toegestaan?
vriendelijke groet, Vince
geplaatst door Vince50 - 3071 keer gelezen
Vorige berichten
ONVERENIGBARE WERELDEN
Toch wel jammer dat zoiets in deze tijd nog parten kan spelen.
Vaak nog opgelegd 'van huis uit', ingegoten met de paplepel, "ons" soort mensen.
Waar zitten dan die grootste verschillen?
Iedereen wordt in de blote kont geboren. iedereen krijgt de stenen waarmee een leven kan worden opgebouwd.
Wringt daar het schoentje?
Waar de wieg staat, de aandacht die je krijgt - welke vórm van aandacht - , de buurtgemeenschap, de middelen.
Natuurlijk is 'wat tussen de oren zit' ook een belangrijke factor... een hele belangrijke zelfs.
Niet alleen de capaciteiten maar ook de wilskracht, de instelling positief of niet, het tevreden kunnen zijn met wat is.
Maar wat als je iemand ontmoet uit die Andere Wereld
Ontdekt dat je zo veel gemeen hebt. De waarden en normen, de humor, de denkwijze.
Al die dingen die je niet aangeleerd hebt maar van nature mee hebt gekregen.
Is het dan niet ontzettend jammer dat werelden onverenigbaar zijn.
De levenswijze, de mogelijkheden, het tijdverdrijf.... elk op de eigen manier.. omdat de andere wereld onbekend is..
Maakt onbekend onbemind of is het eenvoudigweg geen haalbare kaart ooit die werelden te verenigen.
Niet de kans krijgen, niet te kunnen, niet te willen
Het streven naar geluk is het ultieme doel. Voor iedereen is dat een ander plaatje
maar menselijke gevoelens laten zich niet kaderen
"ons soort mensen"... op welke trede van de maatschappij dan ook
Jokes
NB als altijd zullen er spellingsfouten in zitten (zie eerder blog De Vouten in je leven)
DE ONNAVOLGBAARHEID VAN DE VROUW
Van de vele manieren om te proberen uit te leggen hoe speciaal een vrouw kan zijn is het woord 'uniek' toch wel het meest typerende. Want uniek is iedere vrouw zeker
Hoe kan er nu ooit een handleiding komen met bv 'Hoe verover ik een vrouw'
Is simpelweg onmogelijk, niet dat veroveren maar die handleiding
Elke vrouw heeft haar eigen bijzonderheden... men noemt dat ook wel 'grillen'
Verwachtingen, veronderstellingen, eisen waarbij elke logica lijkt te ontbreken.
'Lijkt' te ontbreken wel te verstaan, want de logica is er wel degelijk, in het hoofd van de vrouw.
Hoewel, ik moet toegeven, soms begrijpt zij zichzelf ook niet..
Maar is dát nu juist niet het meest interessante? Het meest boeiende? Het meest intrigerende?
Het nooit zullen begrijpen wat de vrouw denkt en wil
Natuurlijk.. het is ook doodvermoeiend
Je kan het nooit goed doen, staat vaak met stomheid geslagen of komt de rook uit je oren van frustratie wegens onmacht
Maar dan dat moment van grote triomf, de voldoening dat je wél iets goed doet, wél gelijk krijgt, en mogelijk zelfs de waardering hiervoor wordt geuit... wowwww
Spannend blijft het zeker, die onnavolgbaarheid, dat unieke
of ook wel dat Onbegrijpelijke (= synoniem van onnavolgbaar)
Jokes
PS onderwerp blog op verzoek van Walter19
GEVOELENS
Zelfs als je ze niet kent of niet dénkt te kennen kunnen ze je overvallen
op een onbewaakt ogenblik
kan des te harder aankomen door het onbekende
het niet aan hebben zien komen
Verwarrend, frustrerend, niet te plaatsen, niet te rijmen
Maar zoals met alles: nooit te oud om te leren
een ervaring rijker te worden
"rijker"? ja.. leren wat 'gevoel' kan betekenen
van verdriet naar geluk en omgekeerd
De waarde is onnoemlijk
Het gevoel dat je Leeft.. en dat is toch wat we willen?
Leven, met vallen en opstaan, lessen trekkend uit ervaringen
sterker worden, niet opgeven, blijven zoeken naar die éne
hij/zij is er
misschien niet hier en nu maar mogelijk, net als jij, zoekende
Natuurlijk zijn deze dagen emotioneler dan gewoonlijk
Emotie, is dat ook een gevoel? of de reactie hierop
een reactie die je niet in de hand hebt
die je overvalt...
Hoera! We Leven, we bestaan!
waardeer wat je hebt, koester je geliefden
beleef de positieve momenten intens
NB en schrijf nu zelf ook eens een blog....
Jokes
PS reageren mag en kan zoals altijd
zowel positief als negatief
blijf niet zitten met je "ei"... zei zij... smile