Waar ligt mijn prioriteit?
woensdag 28 september 2022
15 jaar leefde ik in relatieve rust. Dit jaar echter staat bij mij in het teken van zoeken.
Het zoeken naar een andere plek, het zoeken naar een woonmobiel en het zoeken naar een ‘nieuwe lief’.
Dat laatste woord vind ik prettig om te gebruiken. Ik noem haar ‘lief’ omdat ik liefde wel als een grote behoefte beschouw. Ik ben er nog niet klaar mee om het te stoppen met liefhebben, wat je dan ook allemaal onder liefde verstaan.
Zoeken of gevonden willen worden. Ik ben niet actief met jullie aan het mailen of bellen en maar blijven vragen stellen of we wel bij elkaar passen. Ik hoor daar en tegen wel een klacht van vrouwen dat er te weinig activiteit uit gaat van de mannen. Van de andere mannen weet ik niet veel maar mijn activiteit is deze blog schrijven en vooral veel profielen bekijken en lezen. Daarmee stel ik me toch geïnteresseerd op en geef ik altijd een redelijk antwoord op de vraag of opmerking die tot mij komt. In al dat zoeken staat bij mij ‘een lief’ voorop. Wat zij graag of juist niet zou willen, neem ik ernstig in overweging.
Een andere plek om te wonen komt op de volgende plaats van mijn voorkeuren. Ik bekijk huizensites in Nederland, België en Portugal en vergelijk de prijzen. België lijkt hierin de breedste keuze te hebben. Portugal is in de stedelijke agglomeratie duur, maar in de dorpjes valt het mee. In Nederland moet je aan heel wat voorwaarden voldoen en heb je lange wachtrijen. Ik dacht vooral in de buurt van mijn kinderen te gaan wonen, hoewel die het al 20 jaar zonder hun vader hun eigen bestaan hebben opgebouwd. Opa hoeft ook niet meer op de kleinkinderen te passen, want die zijn al groter en zelfstandig genoeg. Het vakantiehuis in Portugal voor de familie is wel een heel aantrekkelijk aanbod wat zwaar meeweegt in mijn definitieve keuze.
Opa kan nog een paar jaar avontuurlijk leven, vandaar ook het idee van de woonmobiel. Goed om afstanden mee te rijden en ook om op bepaalde plekken te blijven staan en te genieten van al het mooi’s. Vroeger heb ik in een Fordbusje rondgereden en die vrijheid lonkt weer nu het nog kan.
Deze week was ik van achter mijn pc gestapt om de voorselectie van campers in werkelijkheid te gaan bekijken en er mee te rijden enz. Soms dichtbij in Noord Holland, maar vaak verder weg in de andere provincies. Ik moet me inhouden om niet meteen ja te zeggen als we, zoals van middag, gezellig met een kop koffie, keuvelen over de camper. Voor de meeste mensen doen ze hem weg met pijn in het hart en veel goede herinneringen. Aan het eind van de week zal ik er over beslissen, ik heb nog drie campers te bekijken. Allemaal verschillend.
Zo beslissen wij misschien ook over elkaar als mensen op 50plusmatch. We wegen ook de voor en nadelen tegen elkaar af. De één nog wat avontuurlijker dan de ander. Als je de aantrekkingskracht bij elkaar voelt, dan is dat een goed begin om samen je reis met elkaar te beginnen. Niet te veel uitstellen, maar gewoon doen nu 'de zon' schijnt. Straks staan ze allemaal weer in de winterstalling, die campers wel te verstaan.
geplaatst door Vince50 - 5193 keer gelezen
Vorige berichten
De kat uit de boom...
Maandenlang kijk je de kat uit de boom en dan ineens is er die ene moment....
Langzaam strek je je vleugels uit en na een paar wiekslagen op en neer zweef je ineens hoog in de lucht. Ge wilt er in geloven en ge geniet er van om hoog in de wolken door de lucht te scheren deinend in een stroom van warmte naar de zon toe...
Vrij als een vogel zwevend door zorgeloze wolken, ritmische slagen afgewisseld door rustpauzes waarin ge meegevoerd word door de luchtstroom die je meeneemt over bergen en dalen...
Hoger en hoger, te kort bij de zon verbranden je vleugels...
Snel omlaag wervelend komt de grond steeds dichterbij en dan smak...
Geleerd van je avontuur zoek je terug de boom op om de kat er weer uit te kijken stil wachtend op de moment dat je weer sterk genoeg bent om je vleugels uit te slaan...
Stil gelukkig...
Donderdag 23 maart, er staat een bijeenkomst gepland in De Ketel en we verwachten 20 deelnemers.
Om 16u komen de 50plussers met mondjesmaat binnengesijpelt, 3 geven er forfait maar dat drukt voor ons de pret niet.
Geanimeerd hou ik de gasten aan de praat en kijk ik rond of er niet iemand bij zit die op z'n eentje zit. Maar ook nu weer amuseert iedereen zich kostelijk en kan ik relaxed achterover leunen.
Als het eten word opgediend voorzie ik enkele deelnemers van videevulling en daarna schuif ik zelf hongerig bij aan. Links en rechts vragend of het smaakt eet ik met veel goesting mijn bord leeg en schep nog een keertje op.
De buikjes zijn rond, iedereen is voorzien van drinken en wanneer mijn blik over de deelnemers glijd merk ik een dame op waar ik graag enkele woorden mee wil wisselen en gedreven schuif ik aan op de bank bij haar. Vriendelijk groet ik de man tegenover haar, hij kijkt me aan met een open blik, zijn hartelijkheid en aandachtelijke nieuwsgierigheid maken me blij verrast. Ik voel me meteen op mijn gemak als we een praatje maken en ben licht teleurgesteld als ik overeind moet komen omdat er deelnemers willen vertrekken en ik afscheid moet nemen.
Gretig neem ik mijn plaatske terug in mijn hartje voelt blij en mijn hersens vertellen me, ik zit hier op mijn gemak, ik amuseer mijn eigen, dat is hier plezant! Schaamteloos babbel ik honderduit, plaag en lach ik tot ik alweer recht moet, de plicht roept...
Ik neem afscheid van al degene die één voor één vertrekken, ze vertellen me allemaal dat het leuk was. Ne knuffel en ne kus en ze stappen blijgezind naar huis toe. Ook mijn nieuwe maatje geeft aan dat hij naar huis wil, hartelijk nemen we afscheid met een deugddoende knuffel.
De avond loopt op z'n einde de uitbater word betaalt en ook ik en mijn vriendin verlaten De Ketel, 't was goe,' t was in orde en onderweg naar huis vertel ik mijn vriendin over de aangename man en hoe vreemd het is dat het leeftijdsverschil bij hem gewoon wegvalt terwijl het anders wel een probleem is voor me.
's Anderendaags sms' t mijn nieuwe maatje dat ook hij genoten heeft en ik glimlach als ik lees dat ook voor hem de knuffel deugdoend was.
We spreken af om te wandelen en ook nu verwonderd het me dat ik me zo goed voel, ook hij voelt opgeruimd en babbelen dat wij kunnen...
Het afscheid is snel... te snel... Ik wil nog tijd... Maar ik besef dat er nog veel tijd ga komen en voel me stil ontroerd als hij afscheid neemt met een kusje op mijn lippen en weer komt de verwondering, normaal draai ik mijn hoofd en is een kus op mijne mond taboe, niks is nog normaal... De volgende ontmoeting kus ik met plezier meerdere malen terug....
Ik voel me stil gelukkig ook op de manier dat onze vriendschap loopt, niks geforceerd, rustig op ons eigen tempo. Zijn tempo is ook mijn tempo en 't maakt niet uit of we een koppeltje worden of niet, en als we een koppeltje worden maakt het niet uit of het volgende maand is of pas binnen 6 maanden omdat we onze tijd nemen. Belangrijkste is dat we maatjes zijn en dat we samen ten volle genieten van de momenten die we samen beleven, dat hoeft niet direct bezegeld te worden met tongkussen en sex.
Ik geniet van de vriendschap, de aandacht, de warmte en stil gelukkig laat ik vol vertrouwen alles op me afkomen wetend dat alles tussen ons alleen maar zal groeien....
NOG SNELLER DAN SPEEDDATEN
't Was niet bij te houden, die snelheid, het steeds weer een nieuw gezicht voor je.
Was je net gewend aan die blik van de ander - je moest elkaar in de ogen kijken - en hóp, stond de volgende al weer voor je neus. Koude handen werden afgewisseld met onzekere- of de wat warmere knuisten.
Salsales... ingeschreven voor korte cursus, natuurlijk nog steeds zonder partner (ondanks mijn blog Uit Onverwachte Hoek) maar daar liet ik mij niet door weerhouden!
Stond ook zo in de flyer 'Met of zonder partner welkom'.
En natuurlijk liet het resultaat daardoor niet op zich wachten. Vrouwen in overvloed, te kust en te keur.
Daar was echter op gerekend, een systeem opgezet genaamd 'taxi's'. Taxi's zijn mannen die zo lief en bereidwillig zijn de alleenstaande dames toch de mogelijkheid van een partner te bieden... al is het maar voor een uurtje... tijdens de dansles wel te verstaan..
En voor hen die wel met een partner kwamen was het even slikken. Hoewel het zou mogen werd het toch niet echt, of echt niet, aanbevolen je hardnekkig vast te klampen aan je eigen partner en was het de bedoeling dat iedereen het met iedereen deed... soort groepsgebeuren.. op die dansvloer.
En zo kwam het dat je in een uurtje tijd wel 30 paar handen in je eigen handen kreeg.
Eenmaal thuis toch maar de Dettol gepakt. Te veel is te veel...
Nu nog een paar keer en dan hopelijk een danspartner vinden voor de lessen begin mei (zie oproep april 2023) SMILE !
Geniet van het prachtige jaargetijde, dat is iets wat steeds terugkomt, vanzelf.
Voor het overige is het blijvend energie steken in de zoektocht naar die ene. Een vriend/vriendin, een lief, een kameraadje, een lotgenoot, een gelijkgestemde ziel.... mensen hebben mensen nodig
Alles komt zoals het moet
Jokes