Divergent
vrijdag 9 augustus 2024
Mijn geest functioneert op gelijke wijze als die van ieder ander, hoewel mijn denkwijze vaak significant afweek van de conventionele norm. Ik heb me altijd een buitenbeentje gevoeld, een beetje excentriek, wellicht zelfs enigszins geschift. Mijn perceptie van zaken was afwijkend... Hooggevoeligheid was destijds nog geen erkend concept, anders had men mij wellicht als divergent bestempeld.
Met de opkomst van al deze nieuwe terminologie begint mijn bestaan echter steeds normaler aan te voelen. Moeilijke woorden vormden tijdens mijn academische loopbaan geen obstakel; desalniettemin irriteerden ze mij, aangezien geen sterveling ze leek te begrijpen. Wie moesten mijn eloquente uitdrukkingen overtuigen? Enkel diegenen die dezelfde academische discipline volgden, want de leek begreep er niets van. De enige remedie was om ze te vertalen naar begrijpelijke omgangstaal.
Elke donderdag vertaalde ik daarom, samen met de professor en zijn Latijnse gevolg, de ingewikkelde terminologie naar woorden die de patiënt kon begrijpen. Maar laten we eerlijk zijn, hetzelfde geldt voor advocaten en notarissen: zij gebruiken ook complex jargon, en die dure woorden betaal je gewoon.
En het houdt niet op bij de academische wereld. In restaurants gebeurt precies hetzelfde. Je weet wel, precies welke vork en welk mes je moet gebruiken en waar het broodje hoort te liggen, gewoon "hoe het heurt". Maar toch, op zo'n zomerse dag een zak patat met een klodder mayonaise en pindasaus met je vingers verorberen, dat is toch verrukkelijk.
Gelukkig was mijn opvoeding een rijkdom van al deze variaties. Zo, indien nodig en wanneer mijn stemming het toelaat, open ik het juiste laatje in mijn geest.
Dus terwijl ik met een onberispelijke articulatie mijn culinaire voorkeuren uiteenzet, smul ik onbeschaamd van mijn vette hap. Dezelfde veelzijdigheid die mijn intellectuele conversaties voedt, brengt me ook onschatbare vreugde in de eenvoud van het leven. Als dat niet het summum van een goed geleefd leven is, wat dan wel?
Dus ook in de liefde is divergent zijn voor mij een uitdaging maar waarschijnlijk voor mijn toekomstige partner ook, big smile on my face.
Zeg nu zelf het leven is te mooi en te kort om ingewikkeld te doen.lees verder
geplaatst door Sailerin - 2181 keer gelezen
Vorige berichten
Een klein meisje
Een klein meisje
ERGENS IN MIJ….❤️🧡❤️
Er is een klein meisje met haar armen gevouwen en een frons op haar gezicht.
Ze is niet blij met alle keren dat ze "nee" zei toen ze "ja" wilde zeggen.
Al die keren dat ze "ja" zei toen ze "nee" wilde zeggen.
Ze wilde zoveel en toch niet deed
Ze wilde die reis maken.
Ze wilde dat ze risico zou nemen,
die misschien een nieuwe wereld zou openen.
Ze wil dat ze herinnert hoe het voelt om zonder zorgen naar de zee te rennen en te plonsen en te lachen tot het pijn doet.
Om de dag tegemoet te gaan zonder angst in haar hart en elke kans die zich voordoet te omarmen.
Ze begrijpt niet waarom....
Ze begrijpt niet waarom ze de taart niet wil eten.
Ze begrijpt niet waarom ze het niet loslaat.
Ze begrijpt absoluut niet waarom ze de tweede keus accepteert.
Ergens binnen zit een klein meisje dat zich afvraagt hoe volwassen ze is geworden..
Ze heeft nog veel dingen die ze wil leren en zoveel mensen die ze nog wil ontmoeten.
Ze heeft nog steeds eten dat ze graag wil proeven en feestjes waar ze wil dansen.
Ze heeft nog plaatsen die ze wil bezoeken en vraagt zich af waar ze naar wil staren.
Ergens in mij zit dat kleine meisje, wanhopig om meer te zien van dat wat we leven noemen.
Keuzes, zwaar als er emoties bij betrokken zijn
Het is belangrijk om na te denken over de gevolgen van je keuzes, maar dat betekent niet dat je in een relatie moet blijven waar je eigenlijk al afscheid van hebt genomen. Wees eerlijk naar jezelf, maar ook naar je partner, met wie je ooit liefde hebt gedeeld en mooie momenten hebt beleefd. Misschien hebben jullie samen zelfs kinderen op de wereld gezet, uit liefde.Elke dag dat je in een relatie blijft die je eigenlijk al ontgroeid bent, zijn uren die je wegneemt van een toekomst waarin je weer vreugde kunt vinden. En dat geldt ook voor je partner. Terwijl jij misschien al bezig bent met het verwerkingsproces, is zij zich er nog niet van bewust dat het voor jou al lang genoeg is geweest. Wanneer je dan eindelijk de knoop doorhakt, komt het voor haar als een donderslag bij heldere hemel."Waar zit de waanzin?" vraag je je misschien af. Nou, het verliezen van vrienden, en vaak ook van je kinderen en kleinkinderen, kan voelen als waanzin. Zelfs als die kinderen niet biologisch van jou zijn, maakt dat de pijn van het verlies niet minder. Je hebt voor hen gezorgd, van hen gehouden, en nu mis je de mijlpalen—hun studies, rijbewijzen, afstuderen, trouwen, en zelf kinderen krijgen in deze soms egoïstische wereld.Dit verlies is des te pijnlijker omdat anderen zich vaak met jouw leven bemoeien. Ze denken het beter te weten, terwijl ze in hun eigen leven niet eens alle antwoorden hebben. "De dood van een vriend is minder erg dan zijn verraad," zeggen ze wel eens. Want je partner is niet alleen je liefdespartner, maar ook je maatje, je vriend, degene die je beschermt.Maar zelfs in het midden van al deze gevoelens, is er ruimte voor een glimlach. Misschien kijk je over een tijdje terug op deze periode en zie je hoe ver je bent gekomen. Misschien kun je de absurditeit van de situatie inzien en lachen om de ironie van het leven. Want uiteindelijk, hoe moeilijk het ook is, verdienen zowel jij als je partner een kans op een nieuw begin—met alle vreugde die daarbij hoort.
TUSSEN HOOP EN VREES
Doodvermoeiend.
Heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees
"zou het wel- of zou het niet wat kunnen worden?"
Die twijfel, die eeuwige twijfel
die onzekerheid
Maar de geruststellende gedachte dat 'alles vast ligt' maakt het dat je doorgaat met je leven.
Niet afwachten, geen tijd te verspillen want de tijd gaat al zo snel.....
En dan?
Als er wel duidelijkheid zou zijn?
En díe spanning ebt weg?
Is er dan opluchting? Euforie? Geluk?
Of is de desillusie dermate groot als blijkt dat alleen 'het spel' van kat en muis datgene bleek te zijn wat interessant was. Wat boeide.
Hoe dan ook, het teken dat je leeft is er.
Van hartkloppingen tot gevoel van opwinding afgewisseld met ergernis en verlangen
het steeds weer uitkijken naar een volgend(e) bericht en/of ontmoeting.
'Komt tijd komt raad' luidt een gezegde
daar kan je je altijd aan vastklampen
Grote Smile
Jokes
NB natuurlijk heeft niet iedereen dezelfde overtuiging (dat alles vast ligt)