TUSSEN HOOP EN VREES

Een klein meisje

ERGENS IN MIJ….❤️🧡❤️

Er is een klein meisje met haar armen gevouwen en een frons op haar gezicht.
Ze is niet blij met alle keren dat ze "nee" zei toen ze "ja" wilde zeggen.
Al die keren dat ze "ja" zei toen ze "nee" wilde zeggen.
Ze wilde zoveel en toch niet deed
Ze wilde die reis maken.
Ze wilde dat ze risico zou nemen,
die misschien een nieuwe wereld zou openen.
Ze wil dat ze herinnert hoe het voelt om zonder zorgen naar de zee te rennen en te plonsen en te lachen tot het pijn doet.
Om de dag tegemoet te gaan zonder angst in haar hart en elke kans die zich voordoet te omarmen.
Ze begrijpt niet waarom....
Ze begrijpt niet waarom ze de taart niet wil eten.
Ze begrijpt niet waarom ze het niet loslaat.
Ze begrijpt absoluut niet waarom ze de tweede keus accepteert.
Ergens binnen zit een klein meisje dat zich afvraagt hoe volwassen ze is geworden..
Ze heeft nog veel dingen die ze wil leren en zoveel mensen die ze nog wil ontmoeten.
Ze heeft nog steeds eten dat ze graag wil proeven en feestjes waar ze wil dansen.
Ze heeft nog plaatsen die ze wil bezoeken en vraagt zich af waar ze naar wil staren.
Ergens in mij zit dat kleine meisje, wanhopig om meer te zien van dat wat we leven noemen.

Het is belangrijk om na te denken over de gevolgen van je keuzes, maar dat betekent niet dat je in een relatie moet blijven waar je eigenlijk al afscheid van hebt genomen. Wees eerlijk naar jezelf, maar ook naar je partner, met wie je ooit liefde hebt gedeeld en mooie momenten hebt beleefd. Misschien hebben jullie samen zelfs kinderen op de wereld gezet, uit liefde.Elke dag dat je in een relatie blijft die je eigenlijk al ontgroeid bent, zijn uren die je wegneemt van een toekomst waarin je weer vreugde kunt vinden. En dat geldt ook voor je partner. Terwijl jij misschien al bezig bent met het verwerkingsproces, is zij zich er nog niet van bewust dat het voor jou al lang genoeg is geweest. Wanneer je dan eindelijk de knoop doorhakt, komt het voor haar als een donderslag bij heldere hemel."Waar zit de waanzin?" vraag je je misschien af. Nou, het verliezen van vrienden, en vaak ook van je kinderen en kleinkinderen, kan voelen als waanzin. Zelfs als die kinderen niet biologisch van jou zijn, maakt dat de pijn van het verlies niet minder. Je hebt voor hen gezorgd, van hen gehouden, en nu mis je de mijlpalen—hun studies, rijbewijzen, afstuderen, trouwen, en zelf kinderen krijgen in deze soms egoïstische wereld.Dit verlies is des te pijnlijker omdat anderen zich vaak met jouw leven bemoeien. Ze denken het beter te weten, terwijl ze in hun eigen leven niet eens alle antwoorden hebben. "De dood van een vriend is minder erg dan zijn verraad," zeggen ze wel eens. Want je partner is niet alleen je liefdespartner, maar ook je maatje, je vriend, degene die je beschermt.Maar zelfs in het midden van al deze gevoelens, is er ruimte voor een glimlach. Misschien kijk je over een tijdje terug op deze periode en zie je hoe ver je bent gekomen. Misschien kun je de absurditeit van de situatie inzien en lachen om de ironie van het leven. Want uiteindelijk, hoe moeilijk het ook is, verdienen zowel jij als je partner een kans op een nieuw begin—met alle vreugde die daarbij hoort.

Laten we heerlijk puzzelen in vriendschap en liefde.🫶🫠

Ooit begonnen met gedichtjes, daarna verhaaltjes die sommige van jullie mochten jureren.
Yep zelfs een heuse pseudoniem...

De mens, wat een schitterend wezen. Je zou bijna een levenslange puzzel kunnen wijden aan het ontdekken van alle facetten van zo'n persoon. En eerlijk gezegd, is er iets leukers dan jezelf helemaal te verliezen in die speurtocht? Zalig, nietwaar? Maar dan gebeurt het: je ontmoet iemand die net dat ene stukje in jouw puzzel blijkt te zijn. Die persoon ziet de schoonheid in jou, zelfs op momenten dat je je afvraagt of je überhaupt wel een puzzelstukje hebt dat past.

Eerst denk je natuurlijk: "Ach, wat weet diegene nou? Ik ken mezelf toch het beste!" Maar deze persoon blijft volhouden, en steeds weer krijg je te horen hoe geweldig je eigenlijk bent. Eerst lach je het weg, want wie heeft er nu gelijk? Jij, die al jaren met jezelf opgescheept zit, of die ander die jou pas een paar maanden kent? Toch begin je te wankelen. Niet in de slechte zin, maar in een manier die je letterlijk aan het denken zet: "Misschien heeft die mafkees toch gelijk."

Langzaam maar zeker begint die positieve benadering zijn werk te doen. Het voelt alsof op een druilerige zomerdag het wolkendek ineens openbreekt. Opeens zie je jezelf niet meer als dat weggestopte mensje dat dacht dat ze geen plek had in deze wereld, maar als iemand vol liefde en potentie, die al die tijd in haar eigen hoofd gevangen zat.

De wereld zag je als een krachtige vrouw die alles aankon, maar van binnen was je eigenlijk een broze porseleinen pop. En toen kwam hij, diegene met meer geduld dan een kat die wacht op het moment om zijn speelgoedmuis te bespringen. Hij nam je hand. Zo fragiel en breekbaar dat het leek alsof hij per ongeluk een antieke vaas vasthield, maar hij slaagde erin om met zijn eindeloze geduld door je pantser heen te breken.

Jaja, ik hoor jullie al denken: "Wat is de clou van dit verhaal?" Wel, het is niet zomaar een verhaal. Het is meer een ode aan de kracht van autosuggestie, of hoe je het ook wilt noemen. Het gaat om de waarde van je partner zien, de kracht van wederzijdse bewondering. Want uiteindelijk, als je elkaar een beetje helpt om die puzzelstukjes op hun plaats te leggen, kom je erachter dat de puzzel misschien nog mooier is dan je ooit had gedacht.