Hoe moeilijk is “Help” te roepen

klinkt ik gek! Of, zoals men in het Nederlands zo mooi zegt, "van de pot gepleurd". Waarom is het voor mensen toch zo moeilijk om eerlijk te zijn? Gewoon jezelf zijn, terwijl je wel rekening houdt met de gevoelens van anderen. Zelfliefde is natuurlijk een must, maar open en eerlijk zijn tegenover je partner of vrienden is minstens zo belangrijk. Dat is toch de basis van elke sterke relatie, of niet?

Of het nu om een mens of een dier gaat, je bent er voor elkaar. En dat werkt twee kanten op. Toch lijkt het tegenwoordig wel alsof iedereen zich verschuilt achter excuses. "Oh ja, door corona is alles veranderd." Ja, tuurlijk. De wereld verandert niet door een virus, maar omdat we normen en waarden niet meer respecteren. Egoïsme lijkt wel op nummer één te staan. Het begint vaak al bij de ouders. Kinderen die van het ene huis naar het andere verhuizen, omdat ouders uit elkaar gaan. En waarom? Omdat we niet meer de moeite nemen om samen ergens uit te komen. We zijn zo druk met onszelf dat we niet eens doorhebben dat de relatie of vriendschap afbrokkelt.

Natuurlijk, me-time is belangrijk. Je hoeft echt niet altijd mee naar de bouwmarkt als hij een boortje moet kopen. Maar kom op, het ontdekken van de ander is toch prachtig? Het is net een studie waar je voor wilt slagen. Dus waarom stopt men daar in relaties mee? Dat gaat mijn pet te boven.

De uitdaging ligt niet in het zoeken naar een nieuwe liefde, maar in je eigen relatie. Als je die uitdaging samen aangaat, brengt dat je alleen maar dichter bij elkaar. En laten we eerlijk zijn, als je dat goed doet, kan alleen de dood jullie nog scheiden.

Je kan het je nog zó stellig voornemen:
"dat nooit meer"
"ik trap er niet meer in"
en die ezel in het algemeen... je kent het spreekwoord
- ha-ha-hatsjoeoe! -

Maar wat doe je dan als je voor een tweesprong komt te staan? Als je toch nog die kans wordt geboden dat geluk nog 1 keer mee te maken. Dat gevoel van 'toen' weer te ervaren.
Zeg je dan "neen"! Vriendschap zal genoeg moeten zijn"
- kuche-kuche-kuch -

Vergooi je datgene wat je afgezworen hebt? Die kans om toch, ondanks alle voornemens, een relatie te krijgen met een partner met wie je voor de rest van je leven samen wilt zijn.
Het overvalt je, geen ontkomen aan.
Die vonk die overspringt. Doof je die ...of wakker je 'm aan.
- jandoppie, beetje koorts -

Dingen worden voor je beslist, mogelijkheden geschapen. Aan jou de keus om toch nog die ene keer er voor te gaan.
Daar is moed voor nodig. Ook verlangen. Mensen zijn niet gemaakt om alleen te blijven.
- vandaag maar niet gaan dansen, corona doet weer de ronde -
Die kans laat je toch niet liggen? Nog een heel leven te kunnen (be)leven met z'n twee. Zoveel fijner dan genoegen te nemen met de geneugten van het leven die je níet zou kunnen delen.
- nieuw padje zaddooekjes gepadt, deus is vestobt -

Dus aan allen die De Sprong durven te wagen: Ga Ervoor!
Leef en heb lief... smile
- 'k zelf kruip nu maar even onder de wol... bbrrr koud..ppfff warm... hatsjoeoeoe -
maar dit zal wel overgaan... in tegenstelling tot jullie geluk wat zal mogen blijven duren

Jokes

De kou trekt door de kamer, brrr… Misschien ligt het aan de man van de pelletkachel die het vandaag niet voor elkaar kreeg, of aan de grijze lucht die net zo somber lijkt als mijn humeur. De thermometer geeft 17 graden aan, maar in mijn hoofd voelt het minstens 10 graden kouder. Eigenlijk heb ik gewoon zin in een dampende mok warme chocolademelk – je kent het wel, met zo'n dikke laag slagroom erop. Terwijl ik naar de keuken strompel, dwalen mijn gedachten af naar warmere oorden. Die ene reis, weet je nog? De Galapagos eilanden… maar eerst Ecuador natuurlijk.

Ik pak het fotoalbum erbij en begin langzaam te bladeren. Elke bladzijde brengt me terug naar een tijd waarin de zon altijd scheen, zelfs als het regende. Die foto's, de schitterende landschappen, en natuurlijk de man van mijn leven aan mijn zijde… Opeens voel ik een warme gloed opborrelen, alsof de kachel toch stiekem aan is gesprongen. Eventjes zijn ze daar weer, die oude vertrouwde gevoelens, als een knusse deken in een winterse nacht.

Mijn blik blijft hangen op de gezichten van de mensen met wie we die reis deelden. Wat was het een geweldige tijd! Gezelligheid, gelach en avonturen om nooit te vergeten. Terwijl de regen hier met bakken uit de lucht valt, ben ik in gedachten terug op die boot, omringd door vriendelijkheid en zonnestralen. Nog jarenlang hielden we contact met velen uit die groep. Maar ja, zoals dat gaat… mensen vervagen net als herinneringen. Zelfs hun namen schieten me soms niet meer te binnen. Toch vraag ik me af, hoe zou het hen vergaan? Zijn ze nog bij elkaar? Hebben ze hun dromen waargemaakt? Of zitten ze, net als ik, nu ook met een koude kop chocolademelk in hun hand en mijmerend over de goede oude tijd?

Het leven heeft zijn manier om je soms even stil te zetten, hé? Dat je, tussen de stress en het gedoe, ineens beseft hoeveel moois er nog te genieten valt. En dan is er die ene herinnering die boven alles uitstijgt – die ene plek, dat ene moment, waarop je geliefde zacht je gezicht aanraakte. En zelfs al heeft hij je nu niet meer nodig, dat moment zit voor altijd in je hart gegrift.

Ach ja, ik lach een beetje om mezelf. Die chocolademelk had ik misschien toch beter eerder gepakt de dot slagroom is ondertussen in elkaar gezakt, maar soms is het even goed om te verdwalen in herinneringen. Ze houden je warm, ook al lijkt de kachel vandaag niet de warmte af te geven zoals anders