Een Heer in het verkeer ..
zondag 27 oktober 2024
Zalig, zo’n uurtje sporten! Als je jezelf kunt motiveren om op de fiets te springen en met goede moed de strijd aan te gaan met die vreemde gewichten en apparaten. En ja, na een uur vechten voel je je geweldig; die endorfines doen hun werk. De bezwete kleren prop je snel in je sporttas, en met een ontspannen gevoel spring je weer op je fiets. Het weer is perfect, dus je peddelt vlotjes door de bocht… totdat je tas met een zachte "plof" op de weg belandt.
Geschrokken stap ik af, maar voordat ik iets kan doen, staat een vriendelijke man al met mijn tas in zijn handen. "Jeetje, heb je daar gewichten in zitten?" zegt hij met een glimlach.
"Nee hoor, alleen mijn natte sportkleding," lach ik terug. "Maar dat weegt ook wat!"
Ik bedank hem, opgelucht dat mijn spullen gered zijn. Hij wuift het weg en zegt: "Oh, ik ben geen heer hoor, gewoon een man zonder een cent."
Spontaan flap ik eruit: "Nou ja, iemand in een Armani-pak is niet per se een gentleman, terwijl u de moeite wél doet. En dat maakt het verschil!"
Hij lacht. "U ziet er in ieder geval uit als een dame."
"Dank je," antwoord ik. "Afkomst zegt niets over manieren. Vaak hebben mensen met minder meer respect voor een ander. Velen zouden niet eens gestopt zijn."
"Ach ja," zegt hij terwijl hij zijn hand in een quasi-heldhaftige houding steekt, "ik kon die natte sportkleding toch niet aan haar lot overlaten!"
Ik lach en spring weer op mijn fiets. "Geen excuses meer morgen, dan moet ik weer sporten!"
Zo zie je maar vriendschap of een nieuwe liefde kan zomaar op je pad komen, en zo spontaan.
geplaatst door Sailerin - 176 keer gelezen
Vorige berichten
Koosnaampje, leuk of leuk
Een poosje geleden gaf een vriend mij een koosnaampje...en vroeg later of ik er ook eentje voor hem had..
Dat is niet simpel maar toch in een emotionele bui, kwam dit resultaat uit mijn pen.
Leuk om van jullie te horen hoe jullie dit interpreteren. Dus laat je gaan.
Romeo snoopy...stampertje
Jij bent zo...niet in èèn koosnaampje te stoppen. En het zou eentonig zijn altijd..knapperd te zeggen...het moet "spicy blijven. Spontaan..het moment waar je in vertoeft. Een speelse blik...subtiele aanraking...
Mijn hand op je wang en dat flinterdunne kusje op een moment dat "meer" niet kan. Het moment waar hartstocht
het overneernt en een stevige zoen laat hunkeren naar totale overgave..het vuurtje aanwakkeren, elke dag dat lontje brandend houden.. Een koosnaampje in het openbaar kan moordend overkomen...maar stoere bink is krachtig.
Jij bent zo een mooi persoon.. niet in 1 lief woordje te omschrijven.
LIEFDE IS:
Dátgene wat we hier zoeken
- een briefje op je kussen vinden "Ik zie u graag"
- vier handen op 1 buik
- zonder woorden weten wat de ander fijn vindt
- samen een niet al te geavanceerd gehoorapparaatje uitzoeken
- elkaar eigen ruimte gunnen
- je hart kunnen openstellen
- zonder schroom 'incontinentiemateriaal' op het boodschappenlijstje schrijven
- steeds weer blij verrast te zijn bij wie je bent
- durven te vragen en te geven
- elkaar mooi blijven vinden
- het doosje medicijnen voor de hele week vullen...samen
- plannen blijven maken
- genoeg hebben aan elkaar
- glaasjes water op het nachtkastje zetten voor de tandjes
samen de kaarsjes uitblazen
Liefde is: de pijn van elkaar missen
(no) Jokes
PS zo zal ieder een eigen beeld hebben van wat liefde is
en als altijd probeer ik 'neutraal' te zijn bij het schrijven in de hoop dat het in ieder geval een enkeling zal kunnen be-/ontroeren
De wereld aan haar voeten
Het doel van fotografie is om te delen met degenen die zelf niet de kans hebben om de wereld te verkennen. Jaren geleden, toen ik nog in het land van kaas en klompen woonde, was de wereld ons speelveld. Met een rugzak vol fotomateriaal – zo’n 12 kilo extra ballast – was het elke keer prijs bij de douane. Ze dachten vast: “Daar komt weer zo'n drugssmokkelaar met een camera.” Iedereen zei altijd: "Jij bent veel te lief," maar de douane had duidelijk een ander idee...
Elke reis was een avontuur, en mijn camera draaide overuren. Elk moment, elke plek, het moest vastgelegd worden – want het verhaal móést verteld worden, dat was mijn missie. Mijn vriendin, die in mijn thuisland België woonde, was mijn allergrootste fan. Ze had nog nooit haar eigen knusse landje verlaten. En elke keer als ik een reisalbum klaar had, vroeg ze: “Je vergeet me toch niet, hè?” Ze keek zo verwachtingsvol, dat ik mijn best deed om elk album steeds indrukwekkender te maken.
Door familieomstandigheden moest ik uiteindelijk terug naar België verhuizen, en daar hoorde ik dat mijn vriendin ernstig ziek was. Toch vocht ze zich telkens weer uit dat dal omhoog, koppig als altijd. Ondanks alles bleef ze om mijn albums vragen. Dus daar zaten we dan, aan de keukentafel met een kop koffie, en zij genoot alsof ze zelf op avontuur was, even weg uit haar wereld van dokters en ziekenhuizen.
het mooie aan dit verhaal is dat we hier beiden zo van genoten en het eigenlijk een kleine moeite was van mijn kant.
Het gaf me een dubbel gevoel, want haar enthousiasme en liefde voor de wereld maakten de verhalen nóg mooier. Zelfs al reisden we niet echt, we dwaalden samen af naar verre oorden – zonder dat we de koffers hoefden te pakken of door die vervelende douane moesten...