GEMAKKELIJK GEVONDEN?

Bindingsangst, het klinkt ons bekend in de oren. Het fenomeen zou ervoor zorgen dat we relaties oppervlakkig houden, vluchten voor intimiteit en passen voor langdurig engagement. Maar in deze blog wil ik er graag een ander licht op werpen.

Angst is een hevige emotie. Ze gaat gepaard met opvallende verschijnselen zoals verhoogde hartslag en bloeddruk, duizeligheid, droge mond, pijn in de borst, misselijkheid, kortademigheid en hoofdpijn of verder ook met een bleke gelaatskleur, zweten, een verhoogde productie van adrenaline in het bloed en stoornissen in de spijsvertering of zelfs hyperventilatie. Angst is een voorgeprogrammeerd mechanisme in ons brein dat ons in levensbedreigende situaties voorbereidt om te vluchten, aan te vallen of stokstijf te blijven staan. In een relatiecontext spreken over angst lijkt me dan ook een massieve overdrijving.

In het echte spel tussen partnerzoekers zien we dat Mie & Katoen, Lindy & Hop, Theo & Dora, Coco & Chanel... graag in elkanders gezelschap vertoeven, lief, attent en behulpzaam zijn en van alles en nog wat voor en met elkaar doen. Wat we zien en horen streelt onze zintuigen, maakt ons blij of zelfs ietsje jaloers. Maar we merken ook dat ze eigen hobbies niet laten vallen, soms ook al eens graag alleen zijn, niet trouwen, niet gaan samenwonen en bv. zich niet integreren in elkanders gezin of familie. En precies dit wat ze niet doen rapen we samen in een hokje en kleven er een etiquet op: bindingsangst. Een genadeloos oordeel over wie zich zogezegd niet wil smijten, er niet ten volle wil voor gaan, allicht aangestoken door de tijdsgeest of door wat in de vagevuurafdeling van zijn/haar rugzak opgeslagen ligt. De betrokkenen zelf vinden dit meestal vervelend wegens niet normaal: help, ik heb een stoornis!

Maar wat gebeurt er als we bij partnerzoekers met zogenaamde bindingsangst inzoomen op wat ze wel doen. We merken dan dat ze zorg willen dragen voor hun eigenheid, niet wensen in te leveren op hun essentie en het eraan gekoppelde pad trouw willen blijven volgen. We merken dat ze niet gaan voor minder maar voor meer, voor winst zoals intimiteit, enthousiasme, inspiratie, wederzijdse dienstbaarheid om het eigen pad beter, rijker, voller te kunnen gaan. Er is dan sprake van een jij, een ik en van een wij. Om dit alles in een concrete vorm te gieten die standhoudt in het gewoel van elke dag, kunnen ze niet terugvallen op een standaardoplossing. Er komt maatwerk aan te pas en er is gelukkig ook veel mogelijk.

Dus hoera, ook in relatieland kunnen we kiezen, de regie over hoe we met elkaar onze weg banen in eigen handen houden. Zowaar een puur godengeschenk dat helaas niet door iedereen warm omarmd wordt. En dat we als gelukzoekers met al een aantal kilometers op de teller, op het kruispunt van mogelijkheden enigszins aarzelen, of voorzichtigheid aan de dag leggen of één specifieke afslag niet (meer) nemen, klasseer ik niet als angst of een stoornis, maar als ‘wijsheid’. Bindingswijsheid in plaats van bindingsangst! Ik wens het alle relatiezoekers toe.

Enjoy the road
Jijikwij

Dag! Hoe is ‘t? Alles oké? En met man,vrouw, kids? Op het werk? Maar frisjes vandaag hé… Dit soort praatjes, ik hou er niet van.Gezellig bij elkaar om te kletsen over niets. De zogenaamde ‘small talks’. Ik gun het anderen maar ik vermijd het. In de supermarkt verander ik van route om het te ontlopen. De gesubsidieerde barbecue in de straat om het sociaal weefsel te versterken: ik ga dan liever naar ’t stad om een goeie film te zien. Het hengelen op het smoelenboek naar zoveel mogelijk likes: bizar!

‘Ja man, dan zijt ge toch gene gewone of eigenlijk een beetje abnormaal of asociaal’. Dat krijg ik wel eens te horen. Het punt is dat ik me tijdens ‘small talks’ bij wijze van spreken forceer en dus niet gewoon mezelf ben. Ik
Voel me dan vaak verschrikkelijk alleen en daardoor geambeteerd. Vandaar mijn vermijdingsgedrag. Maar wie voor alleenheid vlucht uit het sociaal gekwetter, krijgt snel een negatieve stempel. Een éénzaat, wat heb je eraan? Het klopt natuurlijk dat mensen die in het sociale veld gemakkelijk rondspringen, veel beter scoren in de ogen van hun omgeving, sympathieker overkomen en dus gemakkelijker aanvaard worden. Ik zou dit dus moeten missen maar zo voelt het niet aan.

Als ik buiten kom schiet ik automatisch in de observatiemodus. Ik zie niet maar ik kijk. Ik hoor niet maar ik luister. ik doe veel indrukken op, ik voel emoties en stemmingen van anderen gemakkelijk aan. Ook in babbelend gezelschap. Ik kan al eens mee kletsen maar buiten mijn wil om duikt in mijn hoofd snel de vraag op: ’Waar gaat dit over?’ Ik krijg het dan moeilijk en ga daardoor soms lopen. En neen, ik ben niet hoogsensitief!

En toch. Af en toe, eigenlijk heel af en toe, ontmoet ik mensen waar ik me meteen verbonden mee voel. Zielsverwanten of ‘partners in crime’, doorgaans eerder introvert gekleurd. Iets in mij gaat dan vanzelf open, een zalig gevoel dat de baan vrij maakt om toch honderduit te babbelen. Niet omdat het sociaal gezien verwacht wordt maar gewoon uit goesting. Niet over de koetjes en de kalfjes maar over zin en onzin, over wat we anderen en vooral onszelf aandoen, over het advies van A.Tsjechow dat als je bang bent voor de eenzaamheid, dat je dan maar beter niet trouwt, over…

Ik kan er de vinger niet opleggen waar dit mee te maken heeft. Die openheid en goesting is er meteen en spontaan. Het lijkt op samen resoneren op dezelfde golflengte of in dezelfde flow zitten. Zalig om zulke mensen te ontmoeten maar het gebeurt niet gauw. Dus misschien toch maar sociaal netwerken en wat klapkes doen op straat, in de supermarkt, op recepties…Wie weet wie tref ik op mijn pad.

Zij, weduwe. Het gebeurde een aantal jaren geleden. Ik, weduwnaar al een jaartje langer. Argentijnse tango bracht ons in contact. Een intense improvisatie op de beats van meeslepende muziek. Een snellere manier om elkanders echtheid te ontmoeten of uit de weg te gaan, bestaat wellicht niet.En zo geschiedde. Eens de koetjes en de kalfjes afgehandeld, ging het ongedwongen over hij en zij die er niet meer zijn. Nog mee bezig dus! Nog niet losgelaten! Nog niet echt een plaats gegeven! Nog niet vrij genoeg om in een nieuw relatieavontuur te stappen!… Zowat alle clichés passeerden. Open en kritiekloos. Het kon allemaal. En we bleven dansen, ook steeds meer fysiek of close. Heerlijk.

Iemand graag zien kent geen stop. Ook niet na de dood. Verbondenheid of gehechtheid blijft en dit is oké. Zo heb ik het altijd aangevoeld. Vaak in eenzaamheid omdat weinigen deze visie delen. Tot nu op de dansvloer.'Una noche mas’ (Yasmin Levy), een aanstekelijke melodie, waarop veel tangodansers zich graag laten gaan. Zo ook wij. En een etmaal later dit mailtje:
‘ xxx (naam van mijn overleden partner) zit diep in je hart. Ze zal er altijd blijven zitten en dat vind ik nu juist zo mooi aan jou. Als wij de dans delen en onze harten openen, zijn onze geliefden er altijd bij, ik vind het een mooie gedachte. Veel mensen denken in hokjes, een relatie aan, een relatie af....maar echte liefde stroomt en verbindt en je bent blij als de ander het goed stelt.’

Beste daters op deze site, jullie kunnen wellicht niet voelen hoe ongelooflijk fijn ik dit vond. En neen, we zijn geen’ koppel’ zoals dat heet. Gewoon minzame vrienden.
Bij deze roep ik dus nog eens hard om alle clichés of beperkende overtuigingen in verband met afgebroken of stopgezette relaties en rugzakken kilometers ver weg te gooien en het verdere leven vorm te geven op de beats van wat je van binnenuit voelt in plaats van wat je (be)denkt of wat anderen in jouw plaats hebben bedacht. Van binnen naar buiten in plaats van omgekeerd. Ja, het kan!