IK BEN INTROVERT. Mag het?

Vroeger had je koffie. Punt. Je dronk ‘m zwart, met suiker, met melk, of – als je geluk had – met een toefje slagroom. Niemand vroeg of je havermelk wilde, of je bonen uit Guatemala kwamen, of je voorkeur gaf aan een flat white, een cortado of een matcha latte met een vleugje kaneel. Je had koffie. Klaar.

Zo was het ook met de liefde. Je ontmoette iemand, voelde een klik (of je hoopte dat die vanzelf kwam) en je deed je best om er iets van te maken. Je was niet de hele tijd bezig met de vraag “Wat als er nog een leukere komt als ik nog even wacht?"

Maar inmiddels lijkt daten verdacht veel op het menu van een hippe koffietent. Je scrollt eindeloos, switcht tussen smaken en stijlen, twijfelt of je voor vertrouwd gaat of iets exotisch probeert. Je date een espresso-type, dan weer een sojalatte. Je denkt: misschien toch eens die ijskoffie proberen?

Neem Tom. Hij was best knap, had een goede job, kon luisteren, hield van kunst en koken. Hij stuurde dadelijk een berichtje na de eerste date. En toch… voelde ik twijfel. Het was zó perfect dat ik ineens van alles begon te analyseren. Of hij niet te goed wist wat vrouwen wilden. Of het misschien gespeeld was. Of ik zelf niet moeilijk deed uit gewoonte.

Vroeger had ik de neiging om te lang in iets te blijven hangen. Nu merk ik dat ik soms al afhaak voor het echt begonnen is. Omdat er altijd wel een reden te vinden is om door te zoeken. Of eigenlijk: om niet te kiezen.

We leven in een tijd waarin alles mogelijk is en dus moet je alles overwegen. Althans, dat denken we. Op datingapps kun je kiezen uit duizenden mensen. Alsof je in een soort menselijke supermarkt staat met een karretje en een eisenlijst: "Liefst tussen de 1.80 en 1.88 meter, sportief, niet te glad, wel ambitieus, met gevoel voor humor maar zonder flauwe woordgrappen. O ja, en graag emotioneel beschikbaar."

En daar gaat het mis. Want terwijl we scrollen, chatten en filteren, vergeten we te voelen. We raken verlamd van het vergelijken. Wat als deze man maar 80% match is en ik net de 100% misloop die morgen online komt? En dus nemen we niemand echt serieus, of alleen heel even. Tot hij ineens niet meer reageert. Dan voelen we plots van alles: frustratie, verdriet of gewoon pure keuzestress.

Misschien moeten we gewoon weer durven kiezen. Kijken wat er ontstaat als je even niet meer verder kijkt, maar juist naar de ander. Want liefde is geen perfecte cappuccino met havermelk en hartjes in het schuim. Liefde is soms gewoon een kopje koffie dat warm is en waar je op een regenachtige dag heel blij van wordt.

En laat dat nu net zijn wat ik eigenlijk zoek. Al mag er misschien wel een koekje bij.

Een simpele en veel gebruikte vraag om bij een date het gesprek op gang te trekken. Simpel antwoord ook: ‘Jawel, dat viel mee, gps hé!’

Maar dan stokt de babbel. Dus een andere vraag.
’Waar woon je eigenlijk?’.
’ In Berg. En jij? ‘
‘In Dal.’

Dan opnieuw stilte, zenuwachtig heen en weer geschuifel op zoek naar volgende vragen:
‘ Berg? Ik ken dat niet. Waar ligt dat ergens?’
‘Dat is een klein dorpje in de buurt van het stadje Bergendal.’
‘Heb je hobby’s?’
‘Ja, paardrijden en zwemmen. Niet tegelijk hé!’
‘Oké. Ik speel jazz en tuinier. Ook niet tegelijk hé!’
‘ Ha ha...Wat doe je voor werk?’

Zolang de voorraad vragen strekt, kan de babbel verder kabbelen. Maar het loopt niet vlot, eerder stroef met ongemakkelijke stiltes. Het grappige is dat we dit als daters zelf veroorzaken door het soort vragen dat we aan elkaar stellen. Het gaat om gesloten vragen zoals vragen waar je met ja of neen kan op antwoorden. En dan stilte. Of vragen waarop je het antwoord niet zelf moet produceren omdat het al op voorhand vastligt in de feiten zoals: ’Hoeveel kinderen heb je?’ Je kan het daar dus gewoon aflezen, kort en bondig. Stilte!

‘Ben je voor of tegen LAT-relatie?’ of ‘Hou je meer van popmuziek dan van jazz?’ Dit zijn meerkeuzevragen waarvan het antwoord in de vraag zelf al ligt opgeslagen. Opnieuw simpel, kort en bondig. Stilte!

‘Wat vind jij belangrijk in een relatie?’
Waar knap je in een relatie op af?
‘Waarom ben je toen van werk veranderd?’
‘Hoe sta je tegenover LAT-relaties? ‘
Op dit soort vragen ligt het antwoord niet op voorhand kant en klaar, maar is nog open. Ze heten daarom ook open vragen. Ze beginnen vaak met WAT, HOE of WAAROM. Je moet dan zelf het antwoord produceren waardoor je meer over je eigenste zelf prijsgeeft, over jouw overtuigingen, gevoelens, ervaringen, voorkeuren, verwachtingen of dromen. Ze zijn dus uiterst geschikt om iemand echt te leren kennen. En ze houden ook het gesprek gaande. Er vallen minder gemakkelijk stiltes.

‘Zou het toch niet beter zijn als we met zijn allen minder vlees eten?’
‘Vind je ook niet dat onze soort nogal snel en gemakkelijk van lief verandert?’
Dit zijn suggestieve vragen. De vraagsteller suggereert zelf het gewenste antwoord. Ze zijn dus doorzichtig en je kan dan gemakkelijkheidshalve de vraagsteller naar de mond praten. Om sympathie op te wekken. Maar boer pas op je ganzen! Geoefende communicators gebruiken dit soort vragen al eens met bijbedoelingen die niet meteen open en bloot op tafel liggen. Zo kan iemand ze gebruiken om erachter te komen of jij een naar-de-mond-prater bent of niet. Foei, die snoodaards! Maar je kan ze ook een koekje van eigen deeg geven. Op de suggestie omtrent dat te snel van lief veranderen bijvoorbeeld, kan je antwoorden: ‘Dat mag wat mij betreft nog wat sneller.’ Om dan nieuwsgierig te observeren hoe de vraagsteller op jouw dwarsheid reageert. Leuk.

Tot zover een paar tips en tricks voor gevorderde daters. En om het af te leren nog deze quote: ‘‘Wil je me echt leren kennen, stel dan vooral geen vragen!’ Misschien meer hierover in een volgende blog.

                                               ‘Knowing the answer will help you in school.'
                                               'Knowing how to question will help you in life.’

Enjoy the road
Jijikwij

Je kent het moment wel: de date loopt op z’n einde, het gesprek kabbelt voort… en dan verschijnt ineens de rekening, als een test die je moet zien te doorstaan. Plots voel je het: de onzichtbare weegschaal tussen principes, charme en eerlijkheid.

Want ja, ik ben financieel zelfstandig en daar ben ik trots op. Ik betaal mijn eigen wijn, huur en vibrator. Dus nee, ik hoef echt niks van een man aan te nemen en ik heb geen zin in wederdiensten voor een carpaccio en een glas wijn. Dus wat doe je? Je stelt voor om te splitten. Want: gelijkwaardigheid! Onafhankelijkheid! Vrouw van de 21e eeuw!

Maar ja… als hij met een glimlach zegt: “Ik sta erop, ik vond het een fijne avond,” dan smelt zelfs de meest zelfstandige versie van mij. Een klein stukje binnenin dat denkt: hij vond het leuk en wil een vervolg. Hij investeert in mij.

Misschien knipoogt hij erbij en zegt: “Volgende keer mag jij trakteren.” Dan wordt het ineens iets speels zonder strijd of principes. Gewoon twee mensen die elkaar misschien willen terugzien.

Maar dan zijn er ook die andere momenten.
Nog voor je klaar bent met je voorgerecht weet je: dit wordt ‘m niet. Geen vonk, geen interesse, niks. En dan, bij het afrekenen: “Ik sta erop.” Oei. Ga je het nu al zeggen? Of laat je hem betalen en stuur je later een vriendelijk appje met ‘het voelt toch niet als een match’?

Het blijft een dunne koord. Tussen beleefdheid en eerlijkheid. Tussen charme en duidelijkheid. Tussen de onafhankelijke vrouw die haar eigen boontjes dopt en het meisje in ons dat soms verlangt naar een man die even voor je zorgt.

Op een singlesforum waar ik lid ben, laaide deze discussie op. Mannen begrepen niet waarom vrouwen daten voor een diner. Vrouwen riepen dat ze nóóit een man laten betalen en altijd hun deel overmaken.

Misschien zit daar wel de kern van het probleem en ligt de waarheid ergens tussen principes en verlangens. We zijn zo druk met bewijzen dat we niemand nodig hebben, dat we vergeten dat het ook best fijn is als iemand iets voor je wil doen. Omdat hij je leuk vindt. Omdat hij voor je wil zorgen, gewoon een beetje.

Mannen blijven toch een beetje jagers. Ze willen indruk maken, laten zien dat ze het waard zijn. Een rekening betalen voelt voor hen soms als een symbolisch gebaar: ik zie je, ik wil je. En misschien mogen wij vrouwen, juist in onze zelfstandigheid, af en toe gewoon even ontvangen.

Wie weet zijn we daarom allemaal nog single. Omdat we allemaal onze eigen rekening niet kunnen loslaten.