EERSTE INDRUK

Op een datingsite een profiel aanmaken zonder foto! Het lokt al eens discussie uit tussen voor en tegen. Zelf vroeg ik me af of veel daters dat doen, het leek me immers weinig waarschijnlijk. Dus nam ik de proef op de som.

Op de zoekfunctie van deze site vulde ik mijn criteria in ( leeftijd, woonplaats, hobby’s,...) en vergeleek vervolgens het aantal matches met en zonder foto’s. Een verschil 21%! Ik voelde me toch verrast. Hoe kan dit? Iedereen op deze site wil graag gezien worden. Maar ruim 1/5 laat zich niet eens zien. Inschikkelijke tekst zou moeten volstaan. Lijkt dit niet op willen gaan vissen en er vervolgens alles aan doen om vooral geen vis aan de haak te slaan?

Mijn testje heeft natuurlijk geen enkele wetenschappelijke waarde. Op alle datingsites samen genomen, kunnen er minder maar ook nog meer fotoloze profielen circuleren. Niettemin ben ik een beetje in de ban geraakt van dit op een eerste gezicht toch eerder ongewoon fenomeen. Wat kan iemand drijven om dit te doen? Ik heb tijdens wilde overpeinzingen een aantal mogelijke verklaringen bedacht. Ik som ze hieronder op. In ik-vorm. Just for fun, met hier en daar mijn kort commentaar erbij.

‘Ik slaag er gewoon zelf niet in om één of meerder foto’s te downloaden en ik vind het gênant om iemand anders hiervoor lastig te vallen.’ - Jammer natuurlijk!
‘Ik wil niet dat buren, chef, ex,... ontdekken dat ik aan het daten ben en ik heb daar ook één of meerdere redenen voor.’ - Meer of minder gewichtige?
‘Ik betwist dat profielen met foto meer bezoekers krijgen of reacties uitlokken dan zonder foto.’ - Succes!
‘Ik zie mezelf niet graag op foto en ik voel me daardoor onzeker om me meteen te tonen.’ - Het is maar uitstel!
‘Ik ben van mening dat wie interesse voelt voor mijn profiel, zelf wel de moeite zal doen om foto’s op te vragen.’-Het initiatief dus bij anderen leggen!
‘Ik ben meer geboeid door het spel van daten zelf dan door het resultaat. Ik wil eigenlijk geen echte contacten maar gewoon weten of ik nog een beetje in de markt lig.’ - Jouw test zou meer steekhoudend zijn met foto, maar dat vind je dan toch een stap te ver?
‘Ik zweer bij het cliché dat het vooral het innerlijke is dat telt en ik voeg de daad bij het woord door enkel over die kant van mezelf iets op tekst te zetten.’ - Een fout cliché natuurlijk! (Zie hierover een vorige blog)
‘Ik vind datingsites maar onzin en ik ga dat nu ook eens bewijzen door geen foto te plaatsen.’ - Het bekende ‘self- fulfilling prophecy’ !

Spelletjes van de mensensoort proberen te doorgronden, het blijft me fascineren. Om het in facebook-termen te zeggen, ik vind dat leuk. Maar mijn lijstje met verklaringen zal wel onvolledig zijn. Wie kan, wilt of durft aanvullen? Liefst met foto!

‘Waar woorden tekortschieten, spreken foto’s’

Enjoy the road
Jijikwij

Mis je me Dat vroeg ze hem. Aan de telefoon, wegens niet in zijn buurt. Hij voelde zijn bovenrug onwillekeurig krommen. Gerommel met neurotransmitters ter hoogte van concurrerende synapsen in zijn brein. En dan het onvermijdelijke: ‘Euh….euh…. . ’ Om dan toch te landen: ‘Neen, dat gevoel heb ik niet echt.’

Stilte aan de overkant. En dan hij weer: ‘Nu toch niet.’ Om in te kapselen met verzachtende omhulling. Maar stilte dwingt. Tot verbreken met nieuwe woorden of gedachten: ‘Ik voel me op dit moment content.’, zo vervolgde hij. Dus dat hij niet iets of iemand miste. Waarop zij onthulde dat gemist worden wel iets doet met haar gevoel van zelfwaarde, het gevoel van waarde te zijn voor iemand anders. Hij bevestigde empathisch om dan weer de eigen focus uit te leggen:’Dat hij in alleenheid zich vrijelijk amuseerde maar dat haar aanwezigheid hier en nu hem wel deugd zou doen.’ Met: ‘Of dat dan iets anders is dan iemand missen?’ joeg ze zijn gedachten richting vakkennis. Psychologie. ‘Toch wel. Ik loop niet ijsberend rond omdat je niet hier bent. Ik voel me niet neerslachtig. Niet in een put die opgevuld moet worden. Ik heb niets tekort. Integendeel, het gaat goed met mij maar er kan natuurlijk meer. En dat bedoel ik.’

Haar stilzwijgen wees er niet meteen op dat ze instemmend begreep. ‘Klinkt nogal technisch. Uitleggerig.’ reageerde ze. ‘En of er dan iets fout is als je iemand mist?’ Deze link verraste hem. ‘Fout? Dat beweer ik geenszins. Maar er is wel een verschil.’ Bij deze laatste woorden bleef hij even steken om te bedenken hoe hij licht kon brengen in psychologische duisternis. Zonder uitleggerig over te komen. Want daar bleek ze gevoelig voor te zijn. Dus probeerde hij: ‘Wie mist voelt onrust, verwacht of eist. Omwille van een tekort. De aanwezigheid van de andere vult dan op, verdrijft irritatie, ongenoegen, onrust, depressieve gevoelens. Tijdelijk. Na ’t afscheid is het een beetje terug naar af. Naar gemistoestanden. Maar wie zich goed voelt in zijn/haar vel, ervaart iemands aanwezigheid als een surplus. Als het ware meer van hetzelfde. En dat gevoel van tevredenheid of voldoening blijft. Ook na ’t afscheid. Het is er niet afhankelijk van.’

‘Oef, als dat maar goed komt,’ dacht hij. En na enige aarzeling bewoog er iets aan de overkant. ’Is dat dan zoiets als met koffie? Bij wijze van voorbeeld. Ik heb ’s ochtends enkele bakjes nodig om me goed te voelen. Daarna kan ik van een extra bakje wel meer genieten. Dat klopt. Maar meer is ook eindig. Ergens stopt het. Totaal geen zin meer in koffie. Geldt dit laatste dan ook voor ons?’

Nu een onderbreking aan de hij-zijde. Deze spitsige vraag of bedenking had hij niet zien aankomen en dus floepte hij even uit de pedalen. Tekort aan evenwicht. ‘Curieuze vergelijking, maar ja, eigenlijk wel.’ probeerde hij omzichtig met enige luchtigheid in zijn stem. ‘Mensen, ook zij die elkaar graag zien, kunnen op een moment van elkanders aanwezigheid genoeg hebben. Even tekort aan alleenigheid en dus op te vullen door elkander even los te laten. Tijdelijk geen koffie om er weer zin in te krijgen!’

                                                  'Wil je me alsjeblieft eventjes stevig loslaten?’
Enjoy the road
jijikwij

Iemand mailt me dat mijn profiel haar zeer aanspreekt. Ze leest erin dat we verwante zielen zouden zijn. Verder enkel tekst, geen beeldjes. Toch wil ik verder met haar communiceren en vraag of ik haar ook kan zien. Maar dat kan niet. Geen foto’s voor onbekenden. Gewoon een principe.Oké, dat hebben we dan gehad. We verblijden elkaar nog met een paar berichtjes, stijl curriculum vitae. Eens geschreven wat voor elk van ons achter de rug is, vraag ik haar hoe we nu vooruit kunnen. Ze suggereert om elkaar eens te bellen en bezorgt me haar nummer. Ik word daar niet warm van en mede door een stapel kluswerkjes in een korte tijd, laat ik haar een paar dagen in het ongewisse. Dan een nieuw mailtje. Dat ze ontgoocheld is of meer had verwacht. Ik gsm haar stante pede mijn nummer en het belletje volgt snel. Ik probeer het ijs te smelten met wat prulligheden over het zonneke, de kop koffie en de krant in de tuin. Maar ze omzeilt en legt met zelfzekerheid uit dat de responstijd op een mailtje maximaal 24 uren is. Dus ontgoocheld en jammer. ‘Ik begrijp dat’, wil ik standaard antwoorden, maar dat lukt me niet. ‘Ik acht me voor wat je hierbij voelt niet verantwoordelijk’ is een kreet die ik spontaan wel uitadem. Even stilte. Een signaal dat wat meer toelichting welkom is. En dan smijt ik me een beetje om dat ook effectief te doen, dus één en ander uit te leggen. In de wij-vorm om de kolen op het vuur te vermijden.

Samengevat. Wij, behorend tot het mensenras, worden niet geboren met de gedachte of overtuiging, laat staan met de norm, dat de responstijd op mailtjes x aantal uren bedraagt. Dit laatste staat ook niet in de grondwet gegrift, we hebben het onszelf ingeprent of ‘wijs’ gemaakt. En dus als we ons geïrriteerd, boos, ontgoocheld... voelen als andere rasgenoten het item responstijd anders invullen, dan zijn we zelf de auteur van deze gevoelens. Zo organiseren we zelf onze ongelukkigheden. Eigenlijk is dit een hoopvol inzicht, probeer ik nog, want dan kan je ze zelf weer wegwerken door wat je jezelf hebt ingeprent of wijsgemaakt, los te laten of aan te passen. Dat heb je immers zelf onder controle, wat anderen bedenken, niet.

Maar mijn betoog valt niet in vruchtbare grond. Zo meen ik te horen of aan te voelen. En zij bevestigt: ‘Dat we dan maar best ieder ons eigen pad verder gaan’. Een erg wijs levensinzicht, voor gekoppelden, ontkoppelden of koppelingzoekenden. Ik bevestig ook en wens haar, zoals me dat is ingeprent, alle succes toe. Of hoe een simpel gedacht uit hoofde van de ene, een heldere reactie uitlokt uit dat van een andere. Woeps, naar verder!

Niet de dingen zelf maken de mensen van streek,
maar hun denkbeelden erover.
(Epictetus)

Enjoy the road
jijikwij