Blogs van Jungle

Vroeger had je koffie. Punt. Je dronk ‘m zwart, met suiker, met melk, of – als je geluk had – met een toefje slagroom. Niemand vroeg of je havermelk wilde, of je bonen uit Guatemala kwamen, of je voorkeur gaf aan een flat white, een cortado of een matcha latte met een vleugje kaneel. Je had koffie. Klaar.

Zo was het ook met de liefde. Je ontmoette iemand, voelde een klik (of je hoopte dat die vanzelf kwam) en je deed je best om er iets van te maken. Je was niet de hele tijd bezig met de vraag “Wat als er nog een leukere komt als ik nog even wacht?"

Je kent het moment wel: de date loopt op z’n einde, het gesprek kabbelt voort… en dan verschijnt ineens de rekening, als een test die je moet zien te doorstaan. Plots voel je het: de onzichtbare weegschaal tussen principes, charme en eerlijkheid.

Want ja, ik ben financieel zelfstandig en daar ben ik trots op. Ik betaal mijn eigen wijn, huur en vibrator. Dus nee, ik hoef echt niks van een man aan te nemen en ik heb geen zin in wederdiensten voor een carpaccio en een glas wijn. Dus wat doe je? Je stelt voor om te splitten. Want: gelijkwaardigheid! Onafhankelijkheid! Vrouw van de 21e eeuw!

Ken je dat? Je opent vol verwachting je datingapp, nieuwsgierig naar wie er interesse heeft getoond. En daar is-ie dan: een match! je voelt wat spanning en denkt: "Dit is misschien de connectie waar ik op hebt gewacht". Vol hoop klik je op het chatvenster, klaar om een conversatie te beginnen. En wat staat daar? Eén woord. "Hey." Of, als hij echt z'n best doet: "Hey, mooie foto."

Toen ik besloot opnieuw te gaan daten, sleepte ik mijn bagage vol twijfels en onzekerheden met me mee. Maar hé, ik sprong in het diepe en tot mijn verbazing regende het likes op datingapps. Mijn ego bloeide op, maar laten we eerlijk zijn: het echte werk begon pas toen ik echt moest praten met al die mannen.

De eerste keer dat ik werd geghost, had ik geen idee wat me overkwam. Dagenlang hadden we leuk contact: grappen, serieuze gesprekken, zelfs wat flirterige opmerkingen. Maar opeens was hij foetsie. Poef. Geen uitleg, geen vaarwel, gewoon... stilte. Mijn brein draaide overuren: Heb ik iets verkeerd gedaan? Heeft mijn laatste opmerking hem weggejaagd? Ik dacht meteen: "Wat is er mis met mij?" en zocht de fout bij mezelf. Bedankt, huwelijksbagage.

Vijf jaar geleden werd ik plots single. Die gebeurtenis zette mijn wereld compleet op z'n kop endwong me om uit te zoeken wie ik was. Het was een periode van zoeken, van huilen en af en toe eenglas wijn met een goede vriendin, die samen met de wijn mijn therapie vormde. Maar na een paarjaar kwam het moment dat ik dacht: genoeg, tijd voor een nieuw avontuur, tijd om te gaan daten.Want ja, je bent nooit te oud voor de liefde, toch?