JA, HET KAN!

Bindingsangst, het klinkt ons bekend in de oren. Het fenomeen zou ervoor zorgen dat we relaties oppervlakkig houden, vluchten voor intimiteit en passen voor langdurig engagement. Maar in deze blog wil ik er graag een ander licht op werpen.

Angst is een hevige emotie. Ze gaat gepaard met opvallende verschijnselen zoals verhoogde hartslag en bloeddruk, duizeligheid, droge mond, pijn in de borst, misselijkheid, kortademigheid en hoofdpijn of verder ook met een bleke gelaatskleur, zweten, een verhoogde productie van adrenaline in het bloed en stoornissen in de spijsvertering of zelfs hyperventilatie. Angst is een voorgeprogrammeerd mechanisme in ons brein dat ons in levensbedreigende situaties voorbereidt om te vluchten, aan te vallen of stokstijf te blijven staan. In een relatiecontext spreken over angst lijkt me dan ook een massieve overdrijving.

In het echte spel tussen partnerzoekers zien we dat Mie & Katoen, Lindy & Hop, Theo & Dora, Coco & Chanel... graag in elkanders gezelschap vertoeven, lief, attent en behulpzaam zijn en van alles en nog wat voor en met elkaar doen. Wat we zien en horen streelt onze zintuigen, maakt ons blij of zelfs ietsje jaloers. Maar we merken ook dat ze eigen hobbies niet laten vallen, soms ook al eens graag alleen zijn, niet trouwen, niet gaan samenwonen en bv. zich niet integreren in elkanders gezin of familie. En precies dit wat ze niet doen rapen we samen in een hokje en kleven er een etiquet op: bindingsangst. Een genadeloos oordeel over wie zich zogezegd niet wil smijten, er niet ten volle wil voor gaan, allicht aangestoken door de tijdsgeest of door wat in de vagevuurafdeling van zijn/haar rugzak opgeslagen ligt. De betrokkenen zelf vinden dit meestal vervelend wegens niet normaal: help, ik heb een stoornis!

Maar wat gebeurt er als we bij partnerzoekers met zogenaamde bindingsangst inzoomen op wat ze wel doen. We merken dan dat ze zorg willen dragen voor hun eigenheid, niet wensen in te leveren op hun essentie en het eraan gekoppelde pad trouw willen blijven volgen. We merken dat ze niet gaan voor minder maar voor meer, voor winst zoals intimiteit, enthousiasme, inspiratie, wederzijdse dienstbaarheid om het eigen pad beter, rijker, voller te kunnen gaan. Er is dan sprake van een jij, een ik en van een wij. Om dit alles in een concrete vorm te gieten die standhoudt in het gewoel van elke dag, kunnen ze niet terugvallen op een standaardoplossing. Er komt maatwerk aan te pas en er is gelukkig ook veel mogelijk.

Dus hoera, ook in relatieland kunnen we kiezen, de regie over hoe we met elkaar onze weg banen in eigen handen houden. Zowaar een puur godengeschenk dat helaas niet door iedereen warm omarmd wordt. En dat we als gelukzoekers met al een aantal kilometers op de teller, op het kruispunt van mogelijkheden enigszins aarzelen, of voorzichtigheid aan de dag leggen of één specifieke afslag niet (meer) nemen, klasseer ik niet als angst of een stoornis, maar als ‘wijsheid’. Bindingswijsheid in plaats van bindingsangst! Ik wens het alle relatiezoekers toe.

Enjoy the road
Jijikwij

Dag! Hoe is ‘t? Alles oké? En met man,vrouw, kids? Op het werk? Maar frisjes vandaag hé… Dit soort praatjes, ik hou er niet van.Gezellig bij elkaar om te kletsen over niets. De zogenaamde ‘small talks’. Ik gun het anderen maar ik vermijd het. In de supermarkt verander ik van route om het te ontlopen. De gesubsidieerde barbecue in de straat om het sociaal weefsel te versterken: ik ga dan liever naar ’t stad om een goeie film te zien. Het hengelen op het smoelenboek naar zoveel mogelijk likes: bizar!

‘Ja man, dan zijt ge toch gene gewone of eigenlijk een beetje abnormaal of asociaal’. Dat krijg ik wel eens te horen. Het punt is dat ik me tijdens ‘small talks’ bij wijze van spreken forceer en dus niet gewoon mezelf ben. Ik
Voel me dan vaak verschrikkelijk alleen en daardoor geambeteerd. Vandaar mijn vermijdingsgedrag. Maar wie voor alleenheid vlucht uit het sociaal gekwetter, krijgt snel een negatieve stempel. Een éénzaat, wat heb je eraan? Het klopt natuurlijk dat mensen die in het sociale veld gemakkelijk rondspringen, veel beter scoren in de ogen van hun omgeving, sympathieker overkomen en dus gemakkelijker aanvaard worden. Ik zou dit dus moeten missen maar zo voelt het niet aan.

Als ik buiten kom schiet ik automatisch in de observatiemodus. Ik zie niet maar ik kijk. Ik hoor niet maar ik luister. ik doe veel indrukken op, ik voel emoties en stemmingen van anderen gemakkelijk aan. Ook in babbelend gezelschap. Ik kan al eens mee kletsen maar buiten mijn wil om duikt in mijn hoofd snel de vraag op: ’Waar gaat dit over?’ Ik krijg het dan moeilijk en ga daardoor soms lopen. En neen, ik ben niet hoogsensitief!

En toch. Af en toe, eigenlijk heel af en toe, ontmoet ik mensen waar ik me meteen verbonden mee voel. Zielsverwanten of ‘partners in crime’, doorgaans eerder introvert gekleurd. Iets in mij gaat dan vanzelf open, een zalig gevoel dat de baan vrij maakt om toch honderduit te babbelen. Niet omdat het sociaal gezien verwacht wordt maar gewoon uit goesting. Niet over de koetjes en de kalfjes maar over zin en onzin, over wat we anderen en vooral onszelf aandoen, over het advies van A.Tsjechow dat als je bang bent voor de eenzaamheid, dat je dan maar beter niet trouwt, over…

Ik kan er de vinger niet opleggen waar dit mee te maken heeft. Die openheid en goesting is er meteen en spontaan. Het lijkt op samen resoneren op dezelfde golflengte of in dezelfde flow zitten. Zalig om zulke mensen te ontmoeten maar het gebeurt niet gauw. Dus misschien toch maar sociaal netwerken en wat klapkes doen op straat, in de supermarkt, op recepties…Wie weet wie tref ik op mijn pad.

Lieve, lieve mede-bewoners van "de datingsite"
Vandaag mag ik "een probeer blog" schrijven...
Ik begeef me hiermee op het..slappe koord...zo voelt dat voor mij wel aan..
Met enigszins knikkende knieën..probeer ik ..uiterst geconcentreerd mijn balans te vinden...
op dat strak gespannen -.. en toch.. door mijn gewicht.. doorverende koord.

Misschien wel vergelijkbaar met hoe ik ook.. uiterst geconcentreerd "evenwicht" in mijn (zielen)leven probeer te vinden..
Balans..evenwicht..stabiliteit.... allemaal na te streven vormen van comfort en/of harmonie.
Voetje voor voetje.,,tast ik af...krommen mijn tenen zich..stabiliteit en houvast zoekend..
op duizelingwekkende hoogte.
Op dat dunne koord..een bijna onzichtbare lijn..waarop ik oefen..kan het bijna niet anders dan dat ik uitglijd..en zal vallen..

Maar.....is dat erg ?
Is uitglijden..misstappen...en ook vallen... niet eigen aan "LEVEN" ?
Ontelbare keren heb je dat immers al gedaan !
Al vanaf wanneer je leert lopen...leert fietsen....en...leert balanceren op velerlei gebied.
De gelukkigen onder ons..kregen vroeger een kusje op je gekewtste knie..elleboog of kin..
Zoals je nu, ..veel later ...die troostende kus zou willen voelen..op je intens gekwetste gevoelens..
of zelfs ..je gebroken hart.

Gelukkig hebben wij hier allemaal ...na een moeizame periode van rauwe rouw...
ontreddering...ongeloof...ontgoocheling...verdriet en hartenpijn..
De kracht, energie.. en/of moed weer her-gevonden...
om op te staan...om onze nieuwe omgeving te verkennen.
want ook die, is onherkenbaar veranderd..

Alleen zij, die door het donker hebben durven gaan, kunnen "het licht" waarderen...
Oftewel: "Hoe dieper verdriet zich in je wezen kerft, hoe meer vreugde je kunt bevatten". (Kahlil Gibran)
Het ene leeft bij de gratie... van het 'zuiver doorleven'... van juist het tegenovergestelde.
Er komt echt een dag...dat je blij bent weer wakker te worden...
Je opent de shutters...en beantwoord de uitnodigende knipoog..
van een nieuwe dag..van het leven zelf..

Opeens is die dag daar.. dat je jezelf zowaar weer hoort lachen..
alsof dat nooit totaal weg was !
Je hebt je proces doorgeworsteld ...je bent gegroeid.....je bent geheeld ..en getransformeerd.!!
Als een vlinder...wurm je uit je veel te strak geworden cocon...
Je haalt diep adem..je krijgt weer lucht...en nog natrillend van inspanning..voel je voor het eerst weer de warmte van de zon op je nog natte vleugeltjes..
Je bent weer in staat om te voelen..en te genieten van warmte en licht..
die je wereld zoveel vrolijker inkleuren..

Met je gedroogde kleurrijke vleugeltjes leer je vliegen...of meer fladderen...
en koppjeduikelend van je nieuw verworven transformatie...
krijg je een overweldigend gevoel van vrijheid..
Vrij van je verleden...vrij van een beklemmende overlevingsmodus ...
veel losser van tranen en verdriet...krijg je de wind onder je vleugels..
en laat je je meevoeren naar daar waar je graag wilt zijn..

Voor mij persoonlijk is dat nu..me inschrijven op een daingsite...
in de hoop.. net die ene.. prachtig getransformeerde "mannelijke" vlinder tegen te komen..
Om samen.. onze nieuwe wereld tegemoet te vlinderen..te fladderen..
of al kopjeduikelend prachtige nieuwe herinneringen van bloem tot bloem te verzamelen..
Voel de warmte van je zonovergoten bestaan..
Ook ...of juist ...in de herfst van je leven..
Je mag..je kunt...je bent...LEEF