"neem eens een kind bij de hand" paul roelandt
heb je dat al eens gedaan
een klein kind bij de hand nemen en samen wandelen door de grote stad
het immense gevoel van verantwoordelijkheid dat je overvalt
het onbegrensde kinderlijk vertrouwen dat je krijgt
heerlijk gevoel om dit te mogen beleven

"soms wordt het me allemaal eventjes teveel" benny neyman
heb je dat al eens mogen ervaren
stoer en sterk dat je bent , en plots sta je daar
je ganse kaartenhuis ineengestort
even zie je zelfs geen uitweg meer
tranen rollen over je kop
nee opgeven doe je niet , het maakt je sterker, het moet wel

"sta op , bange blanke man" willem vermandere
heb je die sfeer al eens geproefd
als enige blanke tussen honderden zwarte medemensen staan
ergens ver weg in hun eigen land, hun continent
apart gevoel toch wel , even ben je zelf "die andere"
een openbaring voor jezelf , iets om eens te doen, te durven

"freedom is just another word for nothing left to loose" janis joplin
heb je dit al meegemaakt
even het gevoel niets meer te verliezen hebben
je wenst het niemand toe , maar toch is het een wijze levensles
het werkt even bevrijdend , niets kan je nog iets maken
het kan zelfs een keuze zijn
je wilt dit niet, geeft niet op vecht je eruit

"zolang er zon muziek en kinderen zijn" will tura
heb je zo'n leuk moment al gekend
wel, dan weet je het
deze cocktail maakt je gelukkig
eenvoudige woorden door vat vol wijsheid gezongen
maar oo zoo juist

Met alle ervaringen, zowel de positieve- en vooral de negatieve- heb ik besloten te stoppen met online daten. Het maakte mij sommige dagen heel zenuwachtig, toen ik maar weer eens ging kijken wie er gereageerd hadden. Toen ik dan personen trof, die helemaal niet bij mij konden passen , of personen die het wel konden, maar niet wilden.

Modern times,

Ja...zo gaat dat. Andere tijden , andere zeden, en wat we nu beleven is voor heel veel mensen uniek.
We schrijven ons in op een datingsite, en hopen dat er een vaccin wordt gevonden vooraleer we zelf de liefde vinden, want zeg nu zelf, wat is liefde als je eigenlijk altijd die anderhalve meter afstand moet houden.

Proclamatie 2021 OLV Pulhof

 

Het was door covid 19 en al de beperkingen lang onzeker of er wel een proclamatie kon doorgaan en zo ja, hoe die dan moest georganiseerd worden.  Het ganse Pulhof team zette er zijn schouders onder en kon met de nodige creativiteit toch alle zesdejaars en hun ouders een fijne proclamatie aanbieden.

Dit jaar niet in de feestzaal of de ontmoetingsruimte maar wel in open lucht; in de tuin van het Pulhof.  Eerlijk, deze plek is met zijn mooie, oude bomen veel majestueuzer en sfeervoller dan eender welke binnenruimte.  De enige onzekere was uiteraard het weer. 

Ook al had het in de namiddag hier en daar flink geregend, ’s avonds waren de weergoden goedgezind.  Het bleef droog en aangenaam warm.

 

Maandagavond 28 juni kwart voor zeven, Thibault en ik komen toe in de tuin van het Pulhof; de rode loper wordt net uitgerold.  Voor ons zien we al vele ouders netjes  per koppel en met een corona-afstandje van elkaar op stoeltjes zitten, wachtend op het begin van het spektakel.  Ik vind al snel mijn gereserveerde plekje  op de achterste rij.

,Perte totale in de Jumbo

Het was weer zo’n dag dat er haast niets meer in de ijskast lag en ik na een droog beschuitje toch maar  richting winkel trok, na eerst zorgvuldig mijn lijstje te hebben opgesteld.

Bij een innerlijke speurtocht

ontdekte ik de deurtjes van het gemoed.

Trok er eentje open en zag hoop.

Zag ook vrede, blijheid

 

 

 

Dag boom in de tuin

Met uitgedunde kruin

Recent leed ondergaan

Blijf je toch fier rechtop staan

 

Dag wit-groene ontluikende bloemen

Met volle bolle koppen nat van de regen

Zachtjes heen en weer bewegen

 

Dag duif op de muur

Vergezeld van jou kokette buur

Samen kirren en smoezen

Konkelfoezen

Na een heftige periode, door een dierbare vriend die me ontvallen is, werd het tijd om er eventjes tussenuit te zijn en m’n hoofd leeg te maken. Eens goed uitwaaien zou tenslotte m’n gedachten en emoties verzetten van afgelopen weken. Dus plande ik een weekendje aan zee en reserveerde een klein hotelletje in De Haan.

Toen ik me hier pas aanmeldde, nam ik een abonnement van zes maanden.  Ik dacht ik dat zes maanden wel zouden volstaan om iemand te vinden die bij me past qua leeftijd en interesses.  Wel, we zijn nu 6 maanden later en ik sta nog geen stap verder.  Maak ik me er nog druk om?  Neen, ik heb besloten het  "los" te laten.  Tot dusver heb ik slecht enkele afspraakjes gehad (minder dan op één hand te tellen) maar dat kan natuurlijk ook aan mezelf ( en corona) liggen omdat ik eerst wat aftast.  Misschien moet ik meer durven springen, misschien ook niet.                                                                                                                                                                    Beide mannen met wie ik afsprak, hebben zich keurig gedragen en elke keer had ik echt een heel fijne dag.  Ook al botste ik op een stille muur bij de eerste, houd ik er toch een mooie herinnering aan over.  Bij de tweede man was de afspraak op basis van een gedeelde interesse, een bezoek aan een tentoonstelling, en ik moet toegeven dat is altijd een gemakkelijkere binnenkomer.  Je weet direct waarover te praten, er is interactie, de tijd vliegt voorbij.                                                                                                               Heel gauw had ik hier ook een hele goeie mail vriend gevonden.  Hij schrijft als de beste wat resulteert in lange uitwisselngen van ons wel en wee.  Altijd leuk als er achter zijn naam een groen ééntje staat ten teken dat er een nieuw berichtje van hem is.  Omdat volgens het plaatje in mijn hoofd zijn leeftijd boven mijn zoekcriteria ligt, wisten we beiden van in het begin dat het hier om vriendschap ging.  Hij staat me ook bij met goeie raad over van alles en nog wat.                                                                                Ook al gaat de zoektocht wat stroef, er valt hier altijd wel wat te lezen of te beluisteren op "Things to share" of een verhaal te lezen van de collega bloggers.  Tegenwoordig meld ik me vooral daarvoor aan.  Dus een dikke merci aan dat handjevol mannen en vrouwen die de moeite nemen om iets te delen of een blog te plaatsen.  Is het jullie ook al opgevallen dat het echt maar om een klein groepje mensen gaat en altijd dezelfde?  Wanneer laten die zoveel duizenden andere leden eens iets van zich horen?        Nu het post-corona tijdperk stilletjes op gang komt, ben ik van plan ook wat meer activiteiten te gaan inplannen.  Wie weet kom ik daar dan wel dé match van mijn leven tegen.  Zo heb ik aan een cursus  in "open school" ook een hele leuke wandelvriend over gehouden.  Geregeld trekken we onze wandelschoenen aan en wandelen een ganse namiddag in de parken in de buurt afgewisseld met een terrasje nu die weer open zijn.                                                                                                                           En ook ik heb een huisdier dat mij onvoorwaardelijk graag ziet.  Orlu, onze hond, kwispelt al van de eerste minuut dat ik 's morgens naar beneden ga, komt met zijn hoofd om aaikes vragen, blaft nooit, wacht heel geduldig naast de tafel als wij eten, jankt of schooit niet.  Hij voelt het aan als ik een mindere dag heb en legt dan zijn pootje op mijn been of duwt zijn natte neus tegen mijn hand als het ware om te zeggen "Hé ik ben hier toch, komaan kop op!"  Het is waar, zo'n huisdier brengt troost en liefde en gezelschap, klaagt niet en stelt geen al te hoge eisen : eten, drinken, slapen, een wandelingetje en een knufflel.  Maar hoe fantastisch hij ook is, hij vervangt geen man (Ook al is de onze toevallig een reu).  De droom blijft toch ooit nog een leuke partner te vinden.  Eentje waarvoor ik bereid bent wat water bij de wijn te doen.  Iemand die voor mij ook die extra moeite wil doen.  En is dat nu misschien net waar het schoentje wringt?  Ben ik door mijn rugzakje, mijn verdriet misschien wat te stroef geworden?  Even al de vooroordelen loslaten, het lijste met alle eisen wat inkorten en met een open blik naar die leuke mannen kijken die ik onderweg tegenkom.  Loslaten dat het per sé moet gebeuren maar niet de moed opgeven!